Indumentis Intolerantia - Sex Verhalen

Indumentis Intolerantia

... mengde mijn moeder zich nu in het gesprek. “Naaktloperij is verboden, ze zou opgepakt kunnen worden.” “Voor medisch noodzakelijke gevallen geldt een uitzondering op dat verbod”, antwoordde de dokter. “Ze krijgt een medische verklaring met daarbij een pasje dat haar het recht geeft naakt te zijn waar ze ook is. Dat pasje moet ze altijd bij zich hebben.” “Nou, vooruit dan maar”, besloot mijn moeder.

“Waar wacht je op?” vroeg mijn moeder toen ik geen aanstalten maakte om me uit te kleden. “Je hebt gehoord wat de dokter zei, die kleren moeten uit.” Eigenlijk had ik er niks van gehoord, het gesprek was volledig langs me heen gegaan, maar als ik me moest uitkleden dan moest dat. Zonder er verder bij na te denken trok ik langzaam mijn kleren uit totdat ik nog slechts in mijn ondergoed stond. “Dat ook meisje”, moedigde de dokter me aan. Nou ja, het zal wel dacht ik bij mezelf en daar gingen mijn beha en slip. Mam vouwde alles netjes op en stopte het in haar tas, maar daar kreeg ik niks van mee. Ik schaamde me, mijn moeder had me niet naakt gezien sinds ik een jaar of 8 was geweest. Nu stond ik hier volledig zonder kleren voor haar. Ook de dokter zag me naakt, maar dat deed me minder. Hij zag ten slotte dagelijks meisjes naakt, dat was zijn vak. Bovendien was hij geen familie.

“Nou, bedankt”, sprak mijn moeder tot de dokter. “Hopelijk helpt het”. “Nu de bron van de allergie weg is zou het met een paar dagen over moeten zijn, maar houd in gedachten dat de allergie zelf altijd ...

... zal aanhouden. Zoals ik zei is daar nog geen medicijn voor gevonden.” Ik kreeg een brok in mijn keel, een paar dagen? Zou ik nog zo lang last houden van jeuk en rode plekken? Maar er was niks aan te doen.

Toen ik mijn moeder naar de uitgang van de spreekkamer zag lopen kon ik in eerste instantie alleen maar uitbrengen “Hé, mijn kleren”. Ze draaide zich om en sprak me aan. “Kom op, de dokter heeft net gezegd dat je die niet meer mag dragen. Ik keek eens naar de dokter en die stond daar met een bemoedigende glimlach op zijn gezicht. Nu pas drong het gesprek van net tot me door en het sloeg in als een bom. Ik was veroordeeld tot naakt zijn voor God weet hoe lang, misschien zelfs voor de rest van mijn leven. Ik barstte uit in tranen, wat had ik gedaan om dit te verdienen? Ik kon er niet aan denken, het was zo vernederend.

Mam liet me even uithuilen op haar schouder. “Het komt wel goed, je raakt er wel aan gewend.” Op dit moment kon ik me dat niet voorstellen, mijn wereld was volledig ingestort. Ik kon geen woord uitbrengen. Nog steeds snikkend sloeg mam een arm om me heen en leidde me naar de uitgang. Het was maar een klein stukje naar de auto, maar het leek wel de langste afstand die ik ooit gelopen had. Hoeveel mensen me zagen weet ik niet, waarschijnlijk niet meer dan een paar, maar het voelde als duizenden. Het was zo beschamend.

Eenmaal thuis sloot ik me op in mijn kamer. Op mijn bed ging ik verder liggen janken, ik voelde me ellendig. Een paar uur later werd er op de ...