Indumentis Intolerantia - Sex Verhalen

Indumentis Intolerantia

... liepen we het strand op om ons bij de rest te voegen. “Was het lekker” vroeg Els toen we waren gaan zitten. “Heerlijk”, antwoordde ik. Blijkbaar hadden ze er toch wat van meegekregen. Nou ja, zo erg was dat nou ook weer niet.

Na nog een poosje gekletst te hebben viel mijn blik op het winkeltje dat een paar honderd meter verderop langs het strand stond. Het was open en er stond een rij mensen voor te wachten. “Wie lust er een ijsje?” vroeg ik. Daar had iedereen wel zin in, dus pakte ik mijn portemonnee en ging op weg. Lotte vroeg me nog of dat wel verstandig was, of ik dat wel durfde, maar op dat moment kon het me niks schelen. Natuurlijk keken mensen naar me, wie zou niet kijken naar een naakte tiener op het strand? Ik genoot er van. Veel te snel was ik bij het winkeltje en sloot achteraan in de rij. Een paar meisjes van een jaar of 12 die voor me in de rij stonden giechelden, ongetwijfeld vonden ze mijn naaktheid vermakelijk. Achter me nam een groepje jongens plaats in de rij en ik hoorde een opmerking dat ik een lekker kontje had, dus draaide ik me om zodat ze de voorkant ook even konden aanschouwen. Ze waren met stomheid geslagen, dat hadden ze zeker niet verwacht. Al snel was ik aan de beurt en ik zag dat ook de jongen in het winkeltje verlekkerd naar mijn lichaam keek. Hij haastte zich absoluut niet om 6 ijsjes voor me te pakken en vroeg of ik nog iets anders wenste. Bijna vergat hij dat ik ook nog moest betalen, maar ik herinnerde hem er aan. Ook op de terugweg naar ...

... de rest had ik over aandacht weer niet te klagen.

Na nog een paar keer te zijn wezen zwemmen en ons weer laten opdrogen, waarbij ik uiteraard veel sneller droog was dan de rest, besloten we dat het wel genoeg geweest was voor vandaag. Terwijl de rest hun kleren weer aantrok ruimde ik de rommel op en stopte de handdoeken weer in de tassen. Met z’n zessen liepen we naar de fietsen, die in de zelfde stelling bleken te staan. Daar namen we afscheid, want de jongens moesten de andere kant op. Ze probeerden nog om onze nummers te vragen, maar daar trapten we niet in.

Halverwege de fietstocht naar huis werden we ineens aangeroepen vanuit een auto die op de weg naast ons reed. “Dames, stoppen alsjeblieft”. Ik keek en zag dat het een politie auto was. Toch wel een beetje nerveus stopten we, de auto kwam naast ons tot stilstand en er stapten twee agenten uit. “Zo jongedame, ben je niet iets vergeten?” begon de één terwijl hij zich tot mij wendde. Ik had mijn pasje al in mijn hand en gaf het aan hem. Hij keek er eens op. “Zo, een medische conditie. Dat kom je ook niet vaak tegen, ik heb het ten minste nog nooit eerder gezien. Sterkte er mee”. Zijn houding was veranderd, hij sprak nu medeleven met me uit. “Bedankt”, wist ik uit te brengen. “Is het nodig dat we jullie begeleiden?” bood hij aan. “Nee hoor”, bracht Lotte daar nu tegenin. “Ze is wel wat gewend en anders zijn wij er ook nog.” “Prima, zoals jullie wensen. En nogmaals sterkte”. Daarmee stapten ze weer in de auto en reden ...