Voetjes op de grond (14) - Sex Verhalen

Voetjes op de grond (14)

... goed genoeg dat ik daarmee de waarheid geweld aan deed. Tijdens het telefoongesprek was het op geen enkel moment ter sprake gekomen dat ik op meer zou kunnen rekenen dan een nieuwe, eenmalige ontmoeting. Net daarom had ik naar Lydia toe een slag om de arm gehouden. Suzanne’s gezicht betrok echter zodanig dat ik het moment rijp achtte om haar terug te pakken voor haar onterechte, schunnige insinuatie. “Lydia is een mooie vrouw. Ze is lief en ik mag haar graag, dus je weet maar nooit, toch?”

“Als jij het zegt…” mompelde ze enkele seconden later. Ze dronk haar glas leeg, stond op en begon onze borden en bestek te verzamelen. “Ik denk dat ik maar eens aan de afwas begin.”

“Zal ik helpen?” vroeg ik plichtsbewust.

“Nee, Marianne! Jij weet je tijd vanavond vast wel nuttiger in te vullen,” klonk het op een manier die geen tegenspraak duldde. Suzanne’s humeur zat duidelijk beneden het vriespunt, maar zelf voelde ik me ook allesbehalve gelukkig toen ik de trap op liep. Het huilen stond me nader dan het lachen. Hoezo liefde? Ons gesprek was net niet ontaard in een ordinaire scheldpartij, was mijn overtuiging. Zo konden we in ieder geval niet verder.

Onderweg naar mijn kamer overwoog ik zelfs even om mijn spullen samen te rapen en terug naar mijn ouders te gaan, maar bij nader inzien leek het me niet het juiste moment om een dergelijke drastische beslissing te nemen. Na een verkwikkende douche ging ik dan maar aan de slag met de nieuwe studieopdracht die ik een paar dagen ...

... eerder kreeg. Het betrof het schrijven van een thesis over het al of niet bestaan van de invloed van het Classicisme - een kunststroming uit de 18de eeuw - op de hedendaagse schilderkunst. Eerder op de dag had ik in de bibliotheek al wat boeken rond dat thema opgehaald die nu om me heen op het bed uitgespreid lagen. Weldra zat ik dan toch met mijn volle aandacht nota’s te maken. Af en toe ving ik wel wat geluiden op van een door het huis ronddolende Suzanne. Soms werd ik lichtelijk afgeleid door overduidelijk gestommel, waardoor ik me op een bepaald moment afvroeg waar ze mee bezig was. Uiteindelijk werd het toch weer stil in huis, zodat ik alsnog flink opschoot met mijn opzoekwerk. Tot het moment waarop een zacht geklop op de kamerdeur me uit mijn concentratie haalde.

“Mag ik binnenkomen?” klonk Suzanne’s stem van op de gang.

“Natuurlijk.” Dat had ze me nog nooit eerder gevraagd, maar ja, misschien kwam dat wel omdat ik anders mijn kamerdeur nooit helemaal sloot.

Suzanne kwam binnen in een fleurige, nauw aansluitende duster met in de rechterzak haar favoriete tijdschrift. Op de plaats waar niet eens zo lang geleden haar bolle buik zat, droeg ze een strak aangespannen ceintuurlint en opnieuw viel het me op hoe snel haar lichaam zich na de zwangerschap corrigeerde. Sneller dan ik verwachtte in ieder geval. Haar borsten waren wel nog wat zwaarder dan voordien, maar van haar zwangerschapsbuik was nu al geen spoor meer te bekennen.

“Mag ik er even bij komen zitten?” ...