Voetjes op de grond (14) - Sex Verhalen

Voetjes op de grond (14)

... vroeg ze met een zuinige glimlach.

Snel scharrelde ik wat boeken bij elkaar en met een handgebaar gaf ik aan dat de vrijgekomen plaats voor haar bedoeld was. Ze ging zitten, waarna ze me ietwat onzeker aankeek. Nou ja, mijn boosheid was nog niet helemaal weg, dus wachtte ik maar af wat de reden van haar komst zou zijn.

“Marianne… kunnen we eens praten?”

“Waarover?” hield ik het bewust kort.

“Over ons.”

“Ach zo…”

“Ja, over ons… Over daarstraks bijvoorbeeld. Lieverd, het spijt me dat ik zo kortaf tegen je was. Ik weet ook wel dat jij dat nergens aan verdient.”

“Ach zo,” reageerde ik opnieuw. Zo mogelijk nog koeler dan enkele seconden geleden.

“Lieverd, ik…ik denk…” Suzanne leek even niet uit haar woorden te komen. Het werd me duidelijk dat mijn kille reactie haar voorbereiding op dit gesprek helemaal in de war stuurde. “Ik denk dat we allebei nood hebben aan een goed gesprek,” zei ze zacht, “een openhartig gesprek, bedoel ik, waarna we hopelijk een nieuwe start kunnen nemen.”

“Een nieuwe start?” vroeg ik met nauwelijks verholen verwondering in mijn stem. “Wanneer ben je tot dat inzicht gekomen?”

“Nou… Eerlijk gezegd toen ik je daarstraks hoorde bellen met Lydia.”

Ik las de aarzeling in Suzannes ogen maar ik voelde niet de behoefte om het haar gemakkelijk te maken. Toen ze doorhad dat ik niet zou reageren, nam ze toch maar weer het woord.

“Marianne, ik realiseerde me plotseling hoe erg ik het zou vinden als jij bij me weg zou gaan. De ...

... voorbije uren is die overtuiging alleen maar gegroeid en tegelijk ben ik gaan beseffen hoe ik je de voorbije dagen en weken tekort heb gedaan. Door jouw gevoelens te negeren en mezelf helemaal te focussen op Tess, probeerde ik je te ontlopen en mezelf te overtuigen dat ik nog niet klaar was voor een nieuwe liefde in mijn leven.”

Op dit punt pakte ze mijn hand in de hare en keek me indringend aan.

“Misschien ben ik dat ook nog niet helemaal, maar door dat ene telefoontje van je ben ik gaan beseffen hoeveel ik om je geef en hoezeer ik je zou missen, mocht je ooit willen vertrekken. Lieve Marianne … Ik hou van je en het spijt me ontzettend dat ik je zo op een afstand hield. Ik hoop dat je me kunt vergeven en dat je me een nieuwe kans gunt.”

“Suzanne, moet dit echt nu?” reageerde ik koeltjes en zonder haar aan te kijken. Hoewel haar woorden mijn hart sneller lieten slaan, wilde ik vooral niet te toeschietelijk overkomen. Ik wilde eerst zekerheid over haar oprechtheid en dus leek een beetje uitstel mij wel raadzaam. “Ik ben bezig met mijn scriptie, zoals je ziet. Kunnen we dit gesprek niet uitstellen tot morgen?”

“Ok.” Een diepe zucht gaf aan dat ze niet bepaald van harte akkoord ging. Ik zag hoe ze het tijdschrift uit de zak van haar duster haalde en me ietwat smekend aankeek. “Mag ik dan wel naast je blijven zitten,” vroeg ze. “Hier kan ik ook best wat lezen. Het is zo stil, alleen beneden in de woonkamer. Ik beloof dat ik je niet zal storen.”

Die belofte vergat Suzanne ...