Voetjes op de grond (3) - Sex Verhalen

Voetjes op de grond (3)

... maar zag ze er ook nog eens ongelooflijk sexy uit, waardoor mijn blik vanzelf naar haar billen werd gezogen toen ze ons voorging naar de woonkamer.

Het was geen grote kamer, maar wel met een open keuken, waardoor er toch een zeker gevoel van ruimte gecreëerd werd. Overal waar je keek hingen fleurige gordijnen aan de wand, die de kamer een heuse jaren zeventig uitstraling gaven. Kijkend naar het keukengedeelte vroeg ik me af of het vierkanten tafeltje van nauwelijks een halve meter hoogte, met daaronder enkele zitkussens, ook in die tijdsgeest thuishoorde. Ergens vermoedde ik van wel. Nu ja, gelukkig zouden we niet geknield moeten eten, want de eetkamertafel was keurig gedekt voor vijf personen.

Het vegetarisch rijstgebak dat we een tijd later als hoofdgerecht op ons bord kregen, was dan weer wel typisch jaren zeventig. Eigenlijk smaakte het nergens naar, maar bedwelmd door de glimlach van Suzanne, liet ik me toch een tweede bord opscheppen. De samenzweerderige aandoende knipoog die ze me daarbij toestuurde, deed mijn meisjeshart overlopen van verliefdheid. Tegelijk gaf ze me het gevoel dat ze alsnog een aangename verrassing voor me in petto had.

Nog eens een half uur later bleek dat ik me daarin niet vergiste. Na het tweede kopje koffie dankte mijn vader onze gastvrouw voor het eten en de gastvrijheid, waarna hij aangaf dat we zouden opstappen. Blijkbaar had Suzanne op dat moment gewacht, want meteen stelde ze voor dat ik nog even zou blijven om haar te helpen ...

... bij de afwas.

“Uiteraard alleen als jij dat ziet zitten,” rondde ze haar vraag af.

“Euh… ja natuurlijk,” zei ik. Een ‘heel graag zelfs’ kon ik nog net inslikken. Naar mijn moeder toe wilde ik niet al te enthousiast overkomen, want als er thuis afgewassen moest worden, dan had ik daar meestal wel wat aansporing voor nodig.

“Dat is dan afgesproken. Moet je vandaag nog ergens heen, Marianne?” vroeg Suzanne, begeleid door een knipoog die alleen door mij te zien was.

“Nee… Hoezo?”

“Het is mooi weer. We zouden nadien nog wat op het terras in het zonnetje kunnen zitten en gezellig wat kletsen. Het zou de tijd wat sneller doen gaan tot Ben weer thuis is.”

“Graag… als ik je daarmee een plezier doe.” Alweer probeerde ik mijn alsmaar toenemend enthousiasme in te tomen. Het werd me duidelijk dat Suzanne hierover had nagedacht en ik was er vrijwel zeker van dat ze plannen had die niet zo nodig op het terras hoefden door te gaan.

Ma en pa gingen probleemloos akkoord en terwijl Suzanne mijn ouders en zus buiten liet, begon ik alvast de borden en de kopjes naar het aanrecht te dragen. Dat bleek echter niet nodig, want toen Suzanne terugkwam, nam ze me mee naar de bergplaats, waar ik voor het eerst in mijn leven een afwasmachine te zien kreeg. Juf Suzanne mocht dan voor een stuk wel zijn blijven hangen in de jaren zeventig, maar met het nieuwe comfort van de jaren tachtig had ze blijkbaar toch geen probleem.

“Een verjaardagscadeau van Ben,” zei ze, net alsof ze mijn ...