Voetjes op de grond (3) - Sex Verhalen

Voetjes op de grond (3)

Eenmaal weer thuis van die vakantie met Danielle kropen de dagen voorbij als één lange treurmars om een verloren liefde. Nauwelijks zeventien was ik en toch keek het mooiste wat het leven me kon bieden mij al voorgoed ontnomen. Tenminste, zo voelde het op dat moment aan. Ik treurde in stilte maar het mag duidelijk zijn dat ik voor mijn huisgenoten allesbehalve te genieten was.

Op de zondagavond die vooraf ging aan de jaarlijkse poets en opruim weken op de basisschool, kon mijn moeder het niet langer aanzien. Ze kwam bij me op de kamer nadat ik even voordien, zonder een duidelijke reden, mijn zusje tijdens het avondeten flink had afgesnauwd. Languit op het bed, in het niets starend, verwachtte ik me al aan een stortvloed van verwijten, maar in plaats daarvan kwam moeder bij me op bed zitten.

In een teder gebaar legde ze haar hand op mijn arm en keek me doordringend aan.

“Marianne, wat scheelt er,” vroeg ze zacht.

“Niets.”

“Jawel, meisje. Sinds je terug bent van vakantie ben jij jezelf niet. Ik herken mijn eigen dochter niet meer. Wat is er daar in Cadzand gebeurd?”

“Niets, mam” herhaalde ik met een zucht.

“Mij maak je niets wijs, mijn kind. Wat is er gebeurd tussen jullie?” drong ze aan.

Eigenlijk wilde ik dat ze wegging, maar mijn moeder kennende zou ze dat nooit doen zonder dat ik een antwoord gaf.

“Ik… Danielle en ik kregen ruzie.” Alleen haar naam uitspreken deed al pijn en ik vocht tegen de opkomende tranen.

“Ruzie…” zei mijn moeder, ...

... bedenkelijk kijkend. “Alleen ruzie, of is er meer aan de hand?”

“Alleen ruzie,” zei ik snel. Véél te snel allicht, waardoor mijn moeder me plots argwanend aankeek.

“Wil je me iets duidelijk maken, Marianne?” vroeg ze. “Je mag me altijd in vertrouwen nemen als je ergens mee zit hoor.”

Alhoewel ik niet bepaald een hechte vertrouwensband had met mijn moeder, voelde ik wel aan dat ze meende wat ze zei. Even speelde ik met het idee om haar mijn gevoelens voor Danielle op te biechten en haar in vertrouwen te nemen aangaande mijn twijfels rond mijn seksuele geaardheid. Na wat wikken en wegen, besloot ik om het toch maar niet te doen. Niet zozeer omdat ik bang was dat ze me erom zou veroordelen, wel omdat het me beter leek om te zwijgen tot ik zeker was van mijn gevoelens voor meisjes en vrouwen.

“Ach mam,” zei ik uiteindelijk, “de laatste avond kregen we zo’n heftige ruzie dat onze vriendschap definitief voorbij is.”

“Jullie vriendschap…?” herhaalde ze mijn woorden, bijna op fluistertoon. Ze legde haar hand op de mijne en kneep er zachtjes in. “Was het alleen maar vriendschap?”

“Ja!” reageerde ik feller dan ik het bedoelde. “Alleen vriendschap, mam.”

Mijn moeder fronste de wenkbrauwen en ik merkte hoe ze nadacht over haar antwoord.

“Ok,” zei ze en stond op. “Ik zal niet verder aandringen, maar weet dat je altijd welkom bent als je ergens over wilt praten.”

Op een bepaalde manier hadden moeders woorden een geruststellend effect op me, waardoor ik haar vanzelf ...