De Tandartsassistente - 5 - Sex Verhalen

De Tandartsassistente - 5

... laat nog eens even zien, die foto’s?”

Na ze nog even goed bestudeerd te hebben, zag ik een trek van herkenning over haar gezicht glijden. “Ja, nou herken ik hem. Ik vroeg me al af waarom die gluiperd zo vaak op dezelfde momenten als jij op dezelfde plaats was, en waarom hij zo stiekem deed. Nou valt alles op zijn plaats. Ik had alleen niet verwacht dat het met jou te maken zou hebben.

Die lul houdt jou al een hele tijd in de gaten. Tot nu toe zocht ik er niks achter, het viel me alleen op dat hij zo’n soort van gluurder was. Maar ik kon er verder niks mee. Ik zal eens kijken of ik morgen iets meer aan de weet kan komen over hem.”

“Wat een vieze gluiperd. Wat ’n lul,” verzuchtte Astrid.

Zachtjes streek ik over haar arm om haar een beetje tot bedaren te brengen en ook Irene begon haar over de andere arm te strelen.

Toen drong opeens tot me door wat de meiden straks zeiden. Dat ze het gevoel hadden dat ze gevolgd waren. Ik stond op en liep weg van tafel.

“Wat ga je doen John?” vroeg Irene.

“Even ’n wandelingetje maken, ik heb ff frisse lucht nodig,” mompelde ik.

“Geen gekke dingen doen hè.”

“Nee hoor, ik ben zo terug.”

Ik ging door de achterdeur naar buiten, door de tuin en vond een poortje waardoor ik in een paadje kwam. Me voorzichtig in de schaduwen houdend, liep ik rustig door de buurt en nam alles in me op. Daar! In een van de geparkeerde auto’s zag ik wat bewegen en stiekem liep ik eropaf om te kijken wat dat kon zijn. Me steeds strak in de ...

... schaduwen houdend kon ik de auto ongemerkt van achter, tot op een paar meter naderen. Ja hoor, daar zag ik inderdaad een bekende kop achter het stuur. Toen ik nog wat beter keek zag ik ook een fotocamera op het dashboard liggen. Wat een lul. Die was ons inderdaad aan het bespioneren. Hij zat zo gefixeerd naar het huis van Irene te staren dat ik hem tot op een handlengte had kunnen naderen. Voor de omgeving had hij totaal geen oog. Voorzichtig trok ik me terug en toen ik niet meer zichtbaar was voor Henry, belde ik Irene op.

“Lieve schat. Je voorgevoel heeft je niet bedrogen. Die lul uit het ziekenhuis zit jullie hier te bespioneren.”

“Wat een smerige eikel. Ik kom er aan en geef hem ’n hengst voor z’n kop.”

“Nee, niet doen. Kom met Astrid naar buiten, loop richting het pleintje en ga dan dat voetpad in. Ik hoop dat hij jullie dan volgt. Probeer dan zo snel mogelijk om via de achterom paadjes weer thuis te komen. Ik zal kijken wat ik hier kan doen. Tot zo,” en ik hing op.

Ik liep weer een eindje naar voren totdat ik opnieuw zicht had op Henry in zijn auto. Het begon al redelijk donker te worden, dus ik was minder bang om op te vallen nu. Al gauw zag ik de voordeur van Irene opengaan en de twee dames kwamen naar buiten gelopen. Eventjes bleven ze staan, keken wat rond en ik zag hoe Henry zich stilletjes onderuit liet zakken in zijn stoel. Toen kwamen die twee, innig gearmd richting ons gelopen. Ik zag hoe Henry hun strak in het oog hield, het kwijl liep ‘m nog net ...