De Tandartsassistente - 5 - Sex Verhalen

De Tandartsassistente - 5

... nog een briefje in de bus waarop stond dat ik vreemdging. Maar hij had natuurlijk niet verwacht dat ik met Irene aan zou komen vanmorgen. We hebben hem samen aan het verstand kunnen brengen dat hij spoken zag en dat ik een tijdje bij Irene zou blijven logeren om over het een en ander na te kunnen denken en wat zaken op een rijtje te zetten. Maar nu dachten wij dat hij ons misschien zou volgen om te kijken waar Irene woonde, en dan hier nog eens stennis te komen schoppen.”

“Maar hebben jullie reden om aan te nemen dat jullie zijn gevolgd toen je hiernaartoe kwam gereden dan?” vroeg ik.

“Niet echt,” zei Irene, “maar ik had zo’n apart gevoel toen ik naar huis ging. Je weet wel. Net alsof ik in de gaten werd gehouden.”

“Ik wil dadelijk wel eens even rondkijken buiten, of ik iets verdachts zie hoor.”

“Als je dat zou willen doen, graag.”

“Maar nou wat anders. Ben je nog wat wijzer kunnen worden van die foto’s die ik je gestuurd heb. Daar had ik nou een raar gevoel bij.”

“Foto’s?” vroeg Astrid, “wat voor foto’s?”

“Oh, sorry,” zei Irene, “dat was ik nog helemaal vergeten te vertellen. John had vanmorgen gezien dat iemand ons stond te begluren vanuit de schaduw en hij heeft daar snel ’n paar foto’s van gemaakt met zijn mobieltje.”

“Ons begluren? Wie zou er ons in godsnaam moeten staan te begluren. Ik snap er geen klote meer van. Maar laat eens zien die foto’s. Weet jij wie het is?”

“Nee, maar hij komt me wel bekend voor. Het is er echter nog niet van ...

... gekomen vandaag om er veel aandacht aan te besteden.”

“Laat eens zien. Misschien dat ik ‘m wel ken.”

Ik haalde mijn mobiel tevoorschijn, zocht de foto’s op en schoof hem naar Astrid toe. Ze pakte hem op, keek even, keek nog ’n keer heel verwonderd en vergrootte toen met twee vingers de foto’s.

“Maar, maar. Godverdomme, dat is Henry. Een assistent van de afdeling naast ons. Wat staat die daar te gluren? En weet je zeker dat hij ons in de gaten hield John? Helemaal zeker?”

“Ja, er stonden op dat dat moment geen anderen buiten, en hij had zoveel aandacht voor jullie, dat hij mij niet eens heeft opgemerkt. Maar hoezo?”

“Godverdommese lul dat ie is. Nou begint me wat te dagen. Die heeft al een tijdje ’n oogje op me maar ik moet niks van ‘m hebben en dat heb ik ‘m ook al een paar keer flink duidelijk gemaakt. Ik verwacht dat hij naar mijn baas gestapt is. Hij zal mij bespioneerd hebben en gezien hebben dat ik af en toe met jou naar boven ging. En omdat hij bij mij geen kans maakte heeft hij mij er natuurlijk bijgelapt. De zak. En waarschijnlijk heeft hij dan ook dat briefje bij Fred in de bus geduwd. Want het is wel toevallig dat hij net daar in dat hoekje staat op het moment dat Irene en ik en Fred elkaar treffen. Nee, ik mag lijden dat hij dat allemaal op z’n geweten heeft. Wat een lul.”

“Ja, geen wonder dat ik hem dacht te herkennen,” zei Irene. “Een medewerker uit het ziekenhuis. Ja nou, sorry. Maar ik ken natuurlijk ook niet iedereen zo uit mijn hoofd hoor. Maar ...