De Tandartsassistente - 5 - Sex Verhalen

De Tandartsassistente - 5

... niet over zijn kin. Even later draaiden ze inderdaad het paadje in, richting het pleintje. Ik was benieuwd wat Henry zou gaan doen, en wachtte angstvallig af naar zijn daden.

Langzaam kwam hij overeind, reikte naar zijn camera, maar toen hij zag dat ’t te donker was liet hij hem liggen en stapte voorzichtig uit zijn auto. Snel liep hij richting het paadje, gluurde om de hoek en schoot toen stiekem achter mijn twee schatten aan. Volgens mij had hij zelfs zo’n haast gehad dat hij vergeten was zijn auto te sluiten.

Nadat ik een paar keer had rond gekeken liep ik er voorzichtig naar toe en voelde even aan het portier. Inderdaad, in zijn opwinding was hij helemaal vergeten te sluiten. Snel opende ik de deur, griste de camera van het dashboard en sloot weer de deur. Net op tijd, want de knipperlichten gingen even aan en uit en ik hoorde de portieren in het slot vallen. Had hij zich toch nog bedacht. Maar gelukkig voor mij, net te laat. Voorzichtig keek ik even door de raampjes of ik hem al aan zag komen. Toen dat niet het geval was pakte ik een lucifertje, brak er een stukje af en propte dat in het ventiel. Ik hoorde het sissende geluid van een leeglopende band, glimlachte in mezelf en verdween weer terug naar het huis van Irene, waar ik dezelfde weg door de achtertuin af legde.

Ik was amper binnen of ik hoorde de twee ook achterom binnenkomen, terwijl ze hartelijk lachten.

“Kom snel, naar boven,” zei ik en we schoten als hazen de trap op naar het raam aan de ...

... voorzijde. We waren net op tijd om een woedende Henry naar zijn auto te zien benen. De knipperlichtjes gingen aan, de deur open en hij stapte in. Nijdig tuurde hij richting ons, maar kon ons in het donker natuurlijk niet zien. Toen kreeg hij in de gaten dat hij wat miste. Lachend stond ik te kijken hoe hij vertwijfeld door zijn auto bewoog.

“Wat is ie aan ’t doen?” fluisterde Astrid en lachend hield ik de camera omhoog.

“Hoe kom je daar aan?”

“Sssst, dat vertel ik straks wel.”

Na nog even in zijn auto rond te hebben gestommeld, en een paar nijdige blikken op het huis geworpen te hebben, hoorden we de motor aanslaan en hij reed weg. Een klein stukje maar, en toen stond hij weer stil, stapte uit, liep om de wagen heen, zag de platte band, schudde woedend met zijn vuist en reed weer weg.

“Wat was dat nou weer?” vroeg Irene.

“Oh, ik had ook even zijn band leeg laten lopen,” zei ik lachend. “Kom, daar moet op gedronken worden,” en gedrieën gingen we weer naar onder toe.

Aan tafel, onder het genot van een drankje, vertelden we eerst elkaars avontuurtje en daarna bekeken we de foto’s op de camera. Godgloeiende, die lul had er honderden. Ik veronderstelde meteen dat dit zijn gluurderskaartje moest zijn, want er stonden alleen maar foto’s op van ons drieën. Ontzettend veel van Astrid, ’n aantal van Irene, een stel van hun samen en zelfs een paar van mij. Die had hij vanavond geknipt, toen ik hier arriveerde. Man, wat was die kerel ziek.

“We zullen de komende dagen eens ...