-
Bakkersjongen - 1
Datum: 5-7-2020, Categorieën: Romantisch Auteur: Jefferson, Bron: Opwindend
... bijzonder voor mij. Iedereen had ze lief als de twee alleen nog maar in beeld waren. Het komt niet vaak voor dat je iemand leert kennen die beter wordt na het eerste gezicht. Ik had het geluk er twee te mogen ontmoeten. Twee vriendinnen, twee meiden, twee verlangens… - ,,Mooie meid is dat toch, niet?’’ Niels was wat lomp, maar liegen deed hij niet. Ik knikte naar hem. Hij was m’n maat, al hadden we ook vaak mot. Wij verschilden op ieder gebied met elkaar maar hier in de winkel ging het goed. Mijn collega. Eerder een goeie collega dan een goeie vriend. Ons zaakje aan de rand van het oude centrum liep wonderbaarlijk goed. Wij maakten nog ambachtelijk brood en daar trokken we veel bekijks mee. Elke doelgroep kwam hier wel vroeg of laat. En ik, een jongen van het platteland, en Niels, ook een simpele ziel, waren vooral blij met de hippe studenten die hier om de hoek naar de uni gingen. Zeker de leuke meisjes leken vaak meer voor ons te komen dan voor ons assortiment. Dat vond ik best vleiend. Gewoon leuk. Zo hadden we Tessa en Manon leren kennen die toen nog op de middelbare school zaten, maar hier een keer waren wezen proef studeren. Ze kwamen terug nog voordat hun studie begon. Keer op keer. Mijn baas, Timor, was wat nukkig in de morgen, maar als alles erin lag, zorgde hij dat de sfeer minstens zo goed was als het brood. Dat moest je respecteren. Dat deed ik ook. Het lokte mensen om terug te komen. Het was die ambiance die hij creëerde in dit historisch ogende pand met ...
... de geuren en sferen die er voor hadden gezorgd dat ik hier gelukkig kon worden. Ik woonde nu maar een paar straten verderop met een meisje zo mooi en lief dat ik elke dag dacht te dromen, zo gelukkig waande ik me. En op m’n werk voelde het ook elke dag als een feestje. Dit was pas handarbeid. En de drukte was dan ook nooit vervelend. Zelfs niet als je even geen tijd lijkt te hebben om een bijzonder iemand te groeten. - Enigszins gehaast fietste ik naast de besneeuwde stoepen, voorkwam ik meerdere keren met wat behendig voetwerk dat ik op het laatste nippertje m’n nek brak, werd ik hier en daar uitgescholden door wat oude knarren die vonden dat ik te wild deed en kwam ik hijgend en oververhit thuis aan. Ik hoopte maar dat ze er nog was; dat hun niet naar de stad waren gegaan. De kou was me niet eens opgevallen. Maar de deur zat bijna vastgevroren. Ons kleine oude appartementje was misschien niet wat ik me voorgesteld had, maar dit was echt mijn thuis. Ik wilde niet meer anders. We hadden misschien niet veel, maar altijd elkaar nog. En nu ook Manon nog. Want ze was er nog. Opgewekt keek ze me aan. Manon ook. Tessa liep op me af, vroeg me of ik het overleefd had, en kwam me een warme kus op m’n mond geven. Zo fijn. ,,Je hart bonkt helemaal…’’ merkte ze nog op terwijl ze naar de keuken liep. Ik keek ondertussen Manon strak aan. Puur van de kou die toch vat heeft gehad op mijn ogen. Maar mijn hart bleef daardoor hard bonken. Ik schudde de gedachtes die alweer opspeelden ...