Jing Tian - 1 - Sex Verhalen

Jing Tian - 1

... uit de sport. Al had ik nog nooit van de ‘’tijgerpalm’’ gehoord… Maar ik voelde hem wel. Zo stil als dat hij was in woorden, was hij ook in bewegen. En met een hele snelle stoot had hij me op m’n schouder geraakt, en tuimelde ik meteen naar de grond en moest ik echt even op zoek naar adem. ,,Okay…’’ Kreunde ik dan meteen al. ,,Jullie zijn sterker.’’ Ik gaf niet snel op, maar dit was ongekend. Dit had ik nog nooit gezien. En hij moest dan nog maar een leerling zijn. ,,Dankje, Lam.’’ En de twee knikten naar elkaar en Lam ging weer terug het plein om. Er werd omgekeken door anderen die mij zagen ploeteren op de grond. Ik krabbelde snel overeind. Er zat een scheurtje in m’n broek en m’n pols was geschaafd. ,,Auw…’’ Jammerde ik enkel, waarop de Pandaren op me af stapte, en met zijn grote klauw de pols pakte. ,,Auw!’’ Zei ik dan nog een keer hard. Hij had z’n ogen gesloten en liet niet los. Een blauwige mist trok uit zijn hand en ik voelde een verkoeling die de pijn liet wegtrekken. Toen hij zijn hand weghaalde was de schaafwond dicht. Weg zelfs. Ik was met stomheid geslagen en wist niet wat ik moest zeggen. ,,Hoe… Hoe dan?’’ Vroeg ik hem uiteindelijk. Er volgde een korte preek, waarbij ik zijn respect weer had teruggewonnen door me vanaf dat moment meer ingetogen te gedragen. ,,Hier spelen meerdere krachten een rol...’’ Had hij onder andere gezegd. ,,Krachten als Chi en Mana...’’ Zo vertelde hij me. Het zei me niets. Chi wel, natuurlijk. Ik had ooit een lesje Grieks gevolgd, maar ...

... nog veel meer vanwege mijn achtergrond. Chi stond voor innerlijke rust in mijn cultuur. Iets wat we in China hoog probeerde te houden. Iets wat steeds minder lukte. Hij ging er verder niet op in. Het was ergens wel duidelijk. Deze wezens, wonderlijk in uiterlijk en innerlijk dus. Blijkbaar. ,,Er zijn andere manieren. Voor jou is er een andere manier.’’ Waren zijn laatste woorden, waarna het pas echt begon.

-

De les van de zanderige vuist.

Ik wilde wel naar huis, maar het leek niet zo’n haast te hebben. Het was even wennen, maar ik voelde me al snel thuis. Ik was de discipline gewend van thuis, en qua omgeving was het niet zo heel anders. Geen stinkende auto’s hier. Daar leken ze geen aandacht voor te hebben, voor geen enkele vorm van technologie. Op zware trainigszakken mocht ik oefenen en probeerde ik ook echt wel indruk te maken. Maar die indruk bleek al snel ver te zoeken te zijn. Al had ik wel vaak toeschouwers. Met name jongens. De gemiddelde leeftijd was net iets hoger dan die van mij, denk ik. Echt gesproken met een ander had ik nog niet na een aantal dagen. Ze leken ook wel een beetje bang voor me te zijn. Behalve die Lam. Tijdens elke maaltijd kwam hij naast me zitten. Stil. Hij zei echt nooit wat. Eerst was het raar, maar ook hij wendde al snel, en het werd steeds meer een ritueel. Hij knikte altijd voordat hij ging eten, en meer ook niet. Ik verwonderde me aan alles. Het huis van de meester was een tempel. Groot met meerdere verdiepingen. Beneden een ring ...