Mini - 79 - Sex Verhalen

Mini - 79

... opzij. “Wat ben jij slecht. Oh, wacht even… Je zit me nu hints te geven dat ik dat over twee weken ook moet doen. Vergeet dat gerust, meisje. Die ene week kun je wel op herinneringen teren. Batterijen zijn geen vervanging voor mij.” Joline keek guitig. “En hoe kom jij die week dan door, vriendje van me?” Ik haalde m’n schouders op. “Ergens deze weken maak ik een bijna-naakt foto- reportage van jou, die print ik uit op A4-formaat en neem ik mee. Als er bij terugkomst wat vlekjes op zitten, weet je dat het gewerkt heeft…” “Draai je hoofd eens om, Kees. Dan kan ik je andere oor bewerken! Viespeuk. Een beetje zitten masturberen op foto’s van mij. En wat als de douane in Maleisië die foto’s onderschept en uit je koffer haalt? In het gezelschap van de mensen van Damen? Nou?” “Dan hebben zij ook een leuk dagje, schat. Zowel de douane als de collega’s van Damen…”

Ik bukte, want ze haalde wéér uit. “En jij zegt dat ik slecht ben? Ga koken, dan doe je wat nuttigs. Ik heb trek. Húp!” Ik stond op en liep achter haar stoel langs. “Jawel mevrouw. Zeker mevrouw. Wilt u alvast een voorafje, mevrouw?” Ze knikte. “Doe maar.” Achter haar staand gleden mijn handen langs haar hoofd en bleven rusten op haar borsten. Zachtjes streelde ik ze en kuste Joline in haar hals. “Ik hou van je, schat. Je was vandaag heel lief voor me, en dat heb ik misschien niet goed laten merken. Dank je wel. Voor het feit dat je mijn vriendin bent en dat je het uithoudt met zo’n rare vent als ik.” Joline draaide ...

... haar hoofd en onze monden vonden elkaar. Zachtjes zoenden we even, toen stond ze op en trok mij naar zich toe. “Kees… Wat wij hebben… is uniek. Ik ben stapelgek op jou, en jij op mij. We kunnen vreselijk met elkaar lachen, maar ook, en dat is veel belangrijker, bij elkaar uithuilen. En ik weet dat dat jou veel moeite kost, omdat je diep in je hart nog steeds militair bent. En die zijn niet zo emotioneel ingesteld. Maar soms komt de ware Kees Jonkman boven en dan zie ik weer van wie ik houd.” Ze keek me recht aan en wéér verdronk ik in haar prachtige blauwe ogen. “Dank je wel, Joline Boogers…”

Even stonden we tegen elkaar aan. Soulmates. Toen hief ze haar hoofd naar me op en gaf me een zachte zoen. “Jij ook dank je wel, Kees…” Ze kuste me nog een keer. “Kom, zitten. We halen zo meteen wel iets simpels uit een kastje. Brood met salade of zo. Maar ik wil nu, samen met jou nog even van dit moment genieten. Eten komt straks wel.” Zwijgend zaten we naast elkaar, hand in hand, te genieten van de rust op dit stukje Frans platteland. Het was nu bijna donker; in het westen werden een paar hoge wolken nog van onderaf belicht door de zon, maar na een paar minuten was ook dat schouwspel voorbij en werd de lucht steeds donkerder blauw. Het was vrijwel stil; héél in de verte hoorde ik wat auto’s rijden, maar dat was het enige geluid. Joline stond langzaam op. “Kom Kees. We gaan wat eten bij elkaar scharrelen, ik trek wat warmers aan en dan gaan we lekker buiten eten. Het kan nog; de ...