Mini - 79 - Sex Verhalen

Mini - 79

... nu?” Ik gniffelde. “”We gaan over op plan B. Kun jij eens een boel lawaai maken?” Joline keek me onnozel aan. “Wát?” “Kun jij een boel lawaai maken? Nee? Dan doe ik het zelf wel.”

Ik trommelde á la Tarzan op mijn borst en gilde de kreet van Johnny Weismuller. Joline hield haar handen voor haar oren. “Leuk, je hebt me ervan overtuigd dat de mens door evolutie ontstaan is en van de apen afstamt. Maar wat moet ik, midden in Noord-Frankrijk met die kennis, Kees?” “We gaan wildkamperen, schat. Geen camping vannacht. In Frankrijk mag dat. Ik ga even een kaartstudie doen op de tomtom, en dan rijden we een stukje verder. Wacht.”

Tien minuten later had ik een potentieel plekje gevonden: bij een boerderij, een paar kilometer verderop. Een landweggetje wat ophield bij een beekje. Genoeg ruimte om te keren of om te passeren, niet aan een doorgaande route, gewoon ‘in the bloody middle of nowhere’. We reden erheen. Vlak voordat we er waren, passeerden we het boerderijtje. Er zaten een paar mensen voor het huis op een bankje.

“Even stoppen schat, ik ga even aan hen vragen of dat weggetje van hen is en of wij daar een nachtje mogen staan. Als jij nou ook even meekomt, kan jouw charismatische verschijning hen wellicht over de streep trekken…” Een schamper lachje was de reactie. “Moet ik met m’n tieten zwaaien, Kees?” Ik schoot in de lach. “Dan ben je met je B-cupje snel klaar schat… Ik ken iemand die daar véél beter in is…” Haar ogen fonkelden gevaarlijk. “Jij speelt met vuur, ...

... vriendje van me…” Maar ze kon er wel om lachen. We stapten uit en ik vroeg in m’n beste Frans naar de eigenaar van het stukje weg. Van het antwoord wat ik kreeg kon ik geen chocola maken; het was niet te verstaan. Gelukkig riep een van de heren plotseling: “Annette!” Een meisje van een jaar of 17 kwam naar buiten. Zij sprak goed Engels.

En met opluchting stelde ik haar dezelfde vragen: of het stuk land van hen was, of we daar een nacht met de camper mochten staan. In hetzelfde onherkenbare accent herhaalde ze de vragen, kreeg antwoord en vertaalde dat. “No problem at all. It’s our property. But you better park in the orchard behind the farm of my grandfather if you want to. And if you need any water or electricity, you can use ours. Come, follow me!” We liepen achter haar aan en ze wees ons een plekje zo’n 50 meter achter de boerderij, in een weitje onder wat fruitbomen. “You can park your camper over here.” “Thank you very much. That’s very kind of your grandfather.” Ze lachte. “We don’t see many tourists over here… Were are you from? I didn’t pay much attention to your licenseplate…” Joline stak haar hand uit. “I am Joline, this is Kees and we come from Holland.” “I’m Annette. My grandfather owns this farm. I’m on holiday here.” Joline lachte. “We are lucky you are over here. We didn’t understand your grandfather at all.”

Ze wees ons een kraan en kwam even later aansjouwen met een verlengsnoer die we aan het snoer van de camper konden koppelen. Tot mijn afgrijzen was het ...