1. Luus & Harko 1 & 2


    Datum: 19-5-2020, Categorieën: Hetero Auteur: G. Tonner, Bron: Opwindend 

    ... daglicht bij hem thuis. Zoals hij al gezegd had

:

het was een huisje, eind negentiende-eeuws arbeidershuisje of zo. Het zag er binnen burgerlijk netjes uit. Hij leidde haar rond, en ze verbaasde zich over hoe netjes het allemaal was. Een smal gangetje met een echt kapstokje aan de wand, een kamer met een keukenhoekje - er stond een tafel (voor de helft bezet met computerapparatuur) met twee rechte stoelen, en er was een ‘fauteuil’. Een kleine maar best wel luxe douche met wc, en dan nog een slaapkamertje met een twijfelaar erin, met één dubbel dekbed en twee kussens. Keurig opgemaakt en zo te zien zelfs met verschoond beddegoed... In de hoek van het ‘hok’ een steile trap naar een klein zoldertje. ‘Woon je hier met je moeder of zo?’ had ze gevraagd, een beetje spottend. Maar hij had de ironie niet opgepikt en serieus geantwoord van niet - hoezo? ‘Nou ja, omdat het hier zo burgerlijk netjes is - niks voor een jonge vent, toch?’ Maar hij was niet van z’n stuk te brengen

:

‘Ik hou gewoon van ordelijkheid, dan voel ik me lekker opgeruimd in m’n kop.’ Het klonk beslist niet verontschuldigend, eerder zelfverzekerd. ‘Mag ik nog een privévraag stellen? Heb je een vriendin, nou ja, of misschien een vriend?’ Ook die vraag nam hij heel rustig op.’Soms denk ik wel eens

:

ik moet ’s aan een relatie gaan denken, maar ja, ik heb altijd zo veel interessante dingen onder handen, ik kom er gewoon niet aan toe. ...
    ... Misschien weet ik niet wát ik mis, maar ik mis het nog niet...’ Hij keek haar aan - hij loenste weer een klein beetje, wel lief eigenlijk...

In de aanval! dacht ze

:

‘Haha, je zou het vannacht ’s uit kunnen proberen, volgens mij passen we wel samen in jouw bed.’ Ze had zo’n beetje verwacht dat hij een rood hoofd zou krijgen of zou stotteren, maar nee, hij reageerde heel relaxed. ‘Nou je mag in mijn bed slapen, en dan neem ik het zoldertje wel. Of meen je dat echt van dat samen slapen? Ik zeg het maar meteen

:

ik ben nog maagd. Dat zal voor jou wel niet gelden?’ Een moment dacht ze

:

ik kan natuurlijk de onschuld zelve spelen, maar ze antwoordde naar eerlijkheid

:

‘Ik denk dat wij uitersten zijn, ik heb inderdaad de nodige ervaring, en ook bepaald niet met één man of zo. Als we zouden vrijen, zou ik je niet meteen kunnen zeggen nummer hoeveel je bent... Maar je zou wel een van de jongsten zijn, en een van de slimsten, en een van de mooisten... Dus eh, wat mij betreft, kruip je niet op dat zoldertje...’ Hij keek haar bijna geamuseerd aan. ‘Oké, ik offer mijn maagdelijkheid aan jou op, maar onder één voorwaarde... ik wil niet vergeleken worden met al die bronstige mannen vóór mij.’ Zijn babyface kreeg op slag mannelijker trekken. Ze deed een stap naar voren en sloeg haar armen om zijn nek, kuste hem op de ogen... ‘Beloofd,’ ze wreef met haar bovenbeen over zijn bobbel, ‘en het komt vast goed...’
«123»