Mini - 75 - Sex Verhalen

Mini - 75

... deze twee hebben we weinig geheimen.”

An knikte. “Klopt. Mijn piraat was wat moeilijk te vangen. Had dezelfde hoeveelheid empathie als een dieselaggragaat.

Na ons etentje namen we wat moeizaam afscheid en toen heb ik daarna wat hardere middelen ingezet: Ik ben twee dagen later ’s avonds naar zijn huis gegaan en heb aangebeld…” Henry vulde droog aan: “Ik schrok me rot. Ik was bezig met wat kluswerk, dan wordt er gebeld en denk je ‘een of andere flut-enquete of iemand die de weg kwijt is, verdorie…’ En dan doe je open en sta je, naar zweet stinkend in een ouwe spijkerbroek en T-shirt, tegenover de vrouw waar je smoorverliefd op bent…”

Angelique ging verder. “Om een lang verhaal kort te maken: tijdens de koffie vroeg ik hem waarom hij zo raar afscheid nam na ons etentje. Er kwam een heleboel gestotter, maar uiteindelijk kwam het erop neer dat hij doodsbenauwd was geweest om iets verkeerds te doen.” Inwendig grinnikte ik. De juiste diagnose gesteld.

Henry ging verder. “Daarna zei mevrouw doodleuk: “Definieer ‘iets verkeerds’. En voordat ik het wist ging ze op mijn schoot zitten en zoenen… De rest is historie.” “Helemaal niet, Henry”, zei Angelique, “wij zijn nog lang geen historie. Het begint pas, denk daar goed aan!”

Ze trok hem naar zich toe en zoende hem even. “Hmmm… dit komt mij bekend voor, An. Die techneuten schijnen stuk voor stuk héél voorzichtig te zijn met dames… Ik moest die van mij ook nogal krachtig overreden…” Joline keek me aan en ik zei: “Tja, ...

... schat, weet je wat het is? Op een machine zit een ‘aan of uit-schakelaar’. Da’s voor de veiligheid. Stel dat die machine iets doet wat je niet wil, dan zet je hem uit, gaat het ding repareren of bijstellen en daarna kan je ‘m weer aanzetten. Die schakelaar mist bij vrouwen, en daarom zijn wij technici er wat huiverig voor…”

Gien begon te lachen. “Kan ik me voorstellen. Je geliefde knock-out slaan en haar daarna met een defibrillator weer tot leven wekken… Het zal je niet in dank worden afgenomen, zal ik maar zeggen.” Joline bromde: “Als jij het lef hebt om mijn uit-knop te willen bedienen, Kees Jonkman, ga je wat beleven!”

Ik keek naar Henry. “Dat bedoel ik nou. Machines spreken je niet tegen. En kopen geen schoenen.” Hij schudde zijn hoofd. “Je vergeet iets belangrijks, Kees. Machines zoenen niet. En ik heb vorige week voor het eerst in m’n leven gemerkt dat dat toch wel een prettige bijkomstigheid in het leven is.”

Gien begon te lachen. “Ja, dat heb ik gemerkt…” Angelique bloosde. “Wij zaten twee dagen later bij ons thuis lekker op de bank te zoenen, gaat plotseling de deur open en staat moeder in de kamer. Haar werk was twee uur eerder klaar. Ze schrok zich kapot!” “Ja, vindt je het gek als je enige dochter op de bank zit te knuffelen met een wildvreemde kerel…”

Ze lachte even. “Maar na twee minuten was hij welkom en hebben we nog een leuke avond gehad.” Henry grinnikte. “En daar ben ik het helemaal mee eens. Het is best prettig als je aanstaande schoonmoeder tegen ...