Awakenings 8 - Sex Verhalen

Awakenings 8

... lijf kon gaan (want die waren er natuurlijk óók) en daarmee kreeg ze – zelfs bij de afstandelijke familieleden – het nodige respect.

Een broer en 2 zussen van Mehmet woonden eveneens in Antalya en zij lieten in het begin nooit na om hun neus overal tussen te steken en vooral ongewenst commentaar te leveren. Ernestine trok zich daar niet al te veel van aan, probeerde haar schoonfamilie niet al te zeer voor het hoofd te stoten, maar deed de zaken – samen met Mehmet – wel precies zoals zíj het wilde.

Dat lukte, en eigenlijk, eind jaren zestig, was het ijs tussen beide partijen dan helemaal gebroken, vooral toen het restaurant dat Ernestine en Mehmet in Kalè Içi een succes werd. Ze hadden het restaurant ‘Me-lek’ genoemd, Turks voor ‘engel’, en beiden lieten in het midden of deze naam op hem of op haar sloeg….

Voorjaar 1971 sloeg dan het noodlot toe, bij ons en bij hun…

Bij mijn vader Hans was leverkanker vastgesteld, en op 29 april van dat jaar overleed hij na een gelukkig kortstondige strijd; bijna 2 maanden later ging Mehmet dood.

Mehmets fysieke constitutie was weliswaar veel beter geworden na hun plotselinge verhuizing naar Tur-kije, maar helaas niet goed genoeg. De klachten kwamen uiteindelijk weer terug en 2 weken na een spoedopname in een ziekenhuis van Antalya overleed hij. Ernestine kon tot haar verdriet niet aanwezig zijn bij de begrafenis van Hans (haar eigen man was zwaar ziek en stervend, al wisten zij dat op dat mo-ment gelukkig nog niet), Eveline ...

... was op haar beurt wél in Antalya aanwezig om Mehmet de laatste eer te bewijzen.

Ze bleef er 2 weken (wij waren aan de goede en vooral heerlijke zorgen van opa en oma toevertrouwd), en volgens mij heeft Ernestine uiteindelijk dankzij de nooit aflatende warme vriendschap van onze moeder de draad weer kunnen oppakken. Ze ging niet in op de goed bedoelde adviezen van haar familie (waarmee de betrekkingen uiteindelijk weer hersteld waren) om haar wonden te likken en vervolgens zo snel moge-lijk naar Nederland terug te keren. Nee, na haar rouwperiode ging ze weer aan de slag, in Antalya.

Ze pakte de zaken al gauw weer op haar eigen energieke manier aan, en na een jaar opende ze naast het restaurant een pension in de Kalè Içi, dat – hoe kan het ook anders! – de naam ‘Mehmet’ meekreeg.

De zaken gingen wel, en nu was ze dus aan de telefoon!

Ze had al vaker gezegd dat ons gezin nu maar eens naar Antalya moest komen, en dat zag ik echt wel zit-ten!

Ik hoorde flarden van het gesprek en concentreerde me weer op die wonderlijke wereld die Midden Aarde heet.

Het gesprek was afgelopen.

‘Jullie hebben allemaal de allerhartelijkste groetjes van tante Ernestine. En zoals jullie wel hebben kunnen horen gaat het goed met haar. Ze wilt jullie graag zien’.

We keken haar verwachtingsvol aan, uiteraard hadden we bij vlagen iets in die richting gehoord.

‘Wat dachten jullie ervan om met ons vieren in de winter naar Antalya te gaan, eind december bijvoor-beeld? Tegen die tijd ...