Awakenings 8 - Sex Verhalen

Awakenings 8

Hoofdstuk 22

(Daniel)

Het daarop volgend weekend verliep rustig.

Natuurlijk voelde ik wat spanning als ik aan Het Stuk dacht; maar gelukkig was alles zo verlopen als ik gehoopt had, niemand had argwaan gekregen, en als het goed was, dan was inmiddels de hele handel bij de drukker, en zou ik volgende week woensdag – uiterlijk donderdag – in de openbaarheid komen met mijn zogenaamde comingout…..

En dan Sven…..

Dierbare Sven!

Een paar dagen na Het Gebeuren in de doucheruimte van de tennishal was mijn hoofd nog steeds één grote en verwarde chaos. Ik was wel veel rustiger geworden sindsdien, niet op de laatste plaats door de gesprekken met moeder Eveline. En nu maar proberen de zaken op een rijtje te krijgen! Ik had gisteren geprobeerd met Sven in gesprek te komen, jammerlijk mislukt! Hij reageerde koeltjes aan de telefoon en liet duidelijk blijken momenteel geen behoefte te hebben aan een gesprek. Ik vroeg natuurlijk waarom niet.

‘Luister, Daniel, wat gebeurd is is gebeurd, oké? Laat het maar even zo’.

Hij noemde me bij m’n volle naam, niet zo’n goed teken, want normaal was het “Daan’’ of “Daantje”….

‘Maar ik zou je graag even willen spreken’ probeerde ik nogmaals.

‘Waarom?’

‘Waarom? Waarom?? Nou, omdat ik een erg rot gevoel heb overgehouden aan het gebeuren van een paar dagen geleden, en… nou ja, ik eh….. ik voel me niet best…’

‘Nou, dat hebben we dan in ieder geval gemeen. Het beste’.

En voor ik iets kon terugzeggen had Sven de hoorn ...

... op de haak gelegd.

Ik staarde nog een tijdje naar de bakelieten telefoonhoorn en legde toen nadenkend langzaam de hoorn op de haak, weer heel onzeker over wat ik hier nu weer mee aanmoest.

Dat was gisteren.

Ik keek met één oog naar de wekker en zag dat het half tien was.

Natuurlijk zag ik ook Svens foto op het nachtkastje staan, die ik gisteravond tevergeefs geprobeerd had om te draaien.

Ik haalde m’n schouders op.

‘Daar ga je Svennie, tot betere tijden…’, en richtte me halfop om het fotolijstje met Svens afbeelding vast te pakken en in het laatje van m’n nachtkastje te laten verdwijnen.

‘Wat een overdreven, romantische en o zo puberale actie is dit toch’ dacht ik.

Ik had me blijkbaar niet hoog genoeg opgericht, want ik kreeg wederom het lijstje net niet te pakken en door deze actie viel het om en kwam ondersteboven op het nachtkastje te liggen.

‘Ook goed, pianoboy, blijf zo maar even liggen, lijkt me voor nu het beste…’

Ik ging weer liggen, vouwde mijn handen onder m’n hoofd en dacht na.

Het is zaterdag 9 september 1973 dacht ik toen monter, en ik heb een lekker lang en zalig weekend voor de boeg, zonder al te veel verplichtingen, kom op! Uit de veren!

Onder het aankleden bedacht ik wat ik vandaag zou gaan doen. Het Grote en Verlossende Gesprek met Sven kon ik wel vergeten; ik besloot eerst maar een paar uurtjes te gaan lezen.

Na het ontbijt keek ik in mijn boekenkast, op zoek naar ‘Kruistocht in spijkerboek’, dat heerlijke en voor-al ...