Awakenings 8 - Sex Verhalen

Awakenings 8

... toeverlaat, zoals ik dat ook met Sven heb.

Had.

Mijn gezicht betrok.

Nu niet aan denken! Annika is hier!

‘Is er wat, Daan? Je kijkt zo somber, het lijkt wel alsof je op het Schoolbal door mevrouw Wishaupt ten dans bent gevraagd en niet durft te weigeren’, grapte ze.

Ik moest lachen.

‘Frau Generalin’ riep ik.

‘Moeder Overste!’

‘Zuster Aborta Provocata’ joelde ik, ‘van de Orde van het Verheven Kruis van de Heer’.

Gierend van het lachen vielen we tegen elkaar aan.

He, dat deed goed….

Toen we uitgelachen waren keek ze me weer peinzend aan..

‘Maar je heb nog steeds geen antwoord gegeven op mijn vraag, is er wat met je? Als ik eerlijk mag zijn vind ik je de laatste dagen wel sombertjes en zo….’.

Ik wuifde het weg.

‘Een beetje hoofdpijn, ik heb veel gedaan afgelopen dagen, het stelt niets voor, met mij gaat alles best’, loog ik.

Het blije gevoel van een minuut geleden was op slag weg en onwillekeurig keek ik steels naar de omgeval-len foto van Sven.

Niet stiekem genoeg blijkbaar, want ook haar blik ging naar het nachtkastje.

‘De foto is omgevallen’ riep ze.

‘Gisteren per ongeluk omgestoten toen ik me uitkleedde’ verzon ik om er van af te zijn. Annika was mijn boezemvriendin, absoluut, maar zolang ik zelf niet echt duidelijk begreep wat er gaande was tussen Sven en mij, en in mezelf, wilde ik er niet over praten, nou ja, met uitzondering van Eveline dan.

Helaas waren m’n ogen op ditzelfde moment weer vochtig geworden. ...

... Verdorie!

Ik stond abrupt van m’n bed op en begon omstandig m’n schooltas voor morgen in te pakken, bij wijze van afleidingsmanoeuvre.

Dit was niet zo’n goede zet, bleek al snel.

Doordat ik m’n gedachten even niet meer op het gesprek met Annika hoefde te focussen gingen deze al heel snel alle kanten uit. Verdomme! Wat gebeurt er toch??? Kut kut kut, waarom ben ik in vredesnaam behept met zo’n groot arsenaal aan emoties!!

En ja, hoor, niet meer tegen te houden liepen enkele tranen over m’n gezicht.

Nijdig wiste ik deze weg.

“Tranen hebben soms de kracht van woorden” citeerde Annika de Romeinse dichter Ovidius. ‘Je zegt zoveel nu’, ze nam m’n beide handen vast, ‘maar niet alles. Kom, lieve Daan, lucht je gemoed’.

Ik keek haar aan.

‘Sven en ik hebben ruzie, al sinds een paar dagen. Sindsdien is onze verhouding er een van een koele beje-gening. Hij negeert mij en wil niet met me spreken’.

‘Waarover hebben jullie dan ruzie gehad?’

Ik aarzelde.

‘Nou, dat ligt wat moeilijker, ik….eh…. kan er moeilijk over praten, want het ligt allemaal nogal gevoe-lig…. Het is tamelijk persoonlijk, zie je’.

‘Nee, ik zie niets! Wát is dan zo persoonlijk’.

Ik knikte met m’n hoofd.

‘Sorry, maar ik kan Sven z’n vertrouwen niet beschamen’ zei ik, heel laf natuurlijk, want dit is maar een onderdeel van de hele zaak, en alles wat ikzelf de laatste dagen doorvoelde was er een minstens zo belang-rijk bestanddeel van, maar dat dorst ik dus niet tegen haar te zeggen.

Annika ...