Mijn Beste Vriend - 11 - Sex Verhalen

Mijn Beste Vriend - 11

... vragen hoe het gaat, net zoals alle andere die langskwamen.’ Ik besloot me niks van zijn irritatie aan te trekken. Bianca zei het ook meteen ‘zo raar is dat toch niet Bob?’ ‘Nee, maar normaal kwam hij nooit en nu ineens wel.’ ‘Ik ging veel met hem om, dat weet je toch?’ Toch bleef Bob vasthouden, ik besloot het verder te negeren.

De rest van de ochtend voelde ik mijn vermoeidheid steeds sterker worden. Gelukkig mocht ik op tijd naar huis, die vier uurtjes hadden me opgebroken. Nadat ik thuis was heb ik meteen een aantal uur geslapen. De volgende dagen bleef het een beetje hetzelfde, school brak me op, al ging het gelukkig steeds beter. Bob bleef zich met zorg om mij bekommeren. Ik voelde dat onze band met de dag sterker werd! We hadden al heel snel nadat we bij elkaar in de klas kwamen een band. Die groeide snel uit tot vriendschap. Wat ik nu voelde kan ik niet in woorden uitleggen. Ik was verliefd, dat was zeker. Iedere keer dat ik hem zag werd ik vrolijk of nog vrolijker dan ik al was.

Vrijdagmiddag moest ik terug naar het ziekenhuis. Geflankeerd door mijn moeder hadden we een gesprek met de arts. Ik mocht uit de rolstoel. Ze zeiden dat ik snel moe zou worden van het lopen omdat mijn been (het been dat niet gebroken was), ruim 1,5 week niks gedaan had. Daarnaast mocht het verband van mijn bovenbeen af. Het gips onderin moest wel blijven zitten, nog 5 weken maar dat wist ik. Het verband om mijn ribben, dat iedere dag door mijn moeder vervangen was mocht ook af, die ...

... voelden ik alleen nog maar met inspanning, verder niet. De arts zei dat ik geluk had nog zo jong te zijn, anders had het allemaal een stuk langer kunnen duren. Ik kon mijn geluk niet op dat ik niet meer in de rolstoel hoefde. De arts raadde aan om hem nog mee te nemen voor langere stukken maar ik wilde er niks van weten. Op weg van het ziekenhuis naar de parkeergarage kreeg ik al spijt. Hijgend en zwetend zwoegde ik door. Mijn moeder vroeg of ze toch niet nog even een rolstoel moest halen. ‘Nee’, zei ik, ‘ik wil dat ding niet.’ Totaal uitgeput kwam ik bij de auto aan. Ik wist niet dat lopen zo inspannend kon zijn.

Zaterdag kwamen Martijn, Bianca en Liset langs. Bob moest voetballen en zou morgen komen, alleen. Ze waren blij me zonder rolstoel te zien. Met de krukken ging het vandaag prima, ik was thuis dus ik kon goed wennen en hoefde maar kleine afstand te lopen. We hadden die middag de grootste lol en ze bleven alle drie eten. Vrij vroeg gingen ze weg. Ik sliep lang en vast en werd zondag uitgerust wakker.

Bob zou om 14:00 komen maar lang daarvoor was ik al klaar. Veel hoefde ik dan ook niet te doen. De enige broeken die ik aankon met dit been waren jogging broeken. Ik was al blij dat ik weer normale shirts kon dragen, die truien was ik zat en het was er bovendien te warm voor. Om 13:30 ging de bel, die is vroeg, hij appte net nog dacht ik. Ik hinkte met krukken naar de deur en trok hem open.

‘Leroy?’ De verbazing was van mijn gezicht af te lezen. ‘Hey man, je ...