Mijn Beste Vriend - 11 - Sex Verhalen

Mijn Beste Vriend - 11

Maandagochtend. Ik zat, naast mijn moeder, in de auto naar school. De eerste dag in een rolstoel. Hoewel ik me er gisteravond nog wel oke bij voelde was dat nu niet langer het geval. Ik was best zenuwachtig. Ruim op tijd waren we er. Toen we de straat inreden zag ik Bob al klaarstaan. Wat een schatje is het ook. Toen de auto stopte deed hij meteen de deur open. Mijn moeder stapte aan de andere kant uit. De rolstoel kwam uit de auto en werd uitgevouwen. Ik hees mezelf er, met hulp van Bob en mijn moeder in. Mijn moeder zei nog wel 100 dingen die ze al zo’n 100x eerder gezegd had over wat ik wel en niet moest doen. Blij dat ik ervan af was draaide ik me rolstoel om terwijl ze nog aan het praten was. ‘Doeiiiiiii moeders’ en ik reed langzaam weg. Meteen voelde ik Bob zijn handen op mijn schouders. Lachend keek ik achterom naar hem op. ‘Ik ben vandaag uw personal assistent meneer.’ Een fonkeling in zijn ogen, een lach op zijn lippen. Ik voelde mezelf blozen en lachte met hem mee. ‘Ik kan me geen betere wensen, in ieder geval geen leukere’, ik knipoogde naar hem.

De school bleek niet zo rolstoelvriendelijk als iedereen zou denken. Oke, het was een oud gebouw en er zou nieuwbouw volgen maar toch. Zonder Bob had ik het echt niet gered. Gelukkig waren we nu ruim op tijd in het lokaal, als eerste zelfs. Bob kwam naast me zitten en gaf me een kus. ‘Nu zijn we toch alleen.’ Al vrij snel kwamen andere mensen binnen. Iedereen kwam aan me vragen hoe het ging, ik was blij weer op school ...

... te zijn. Ik had eerder al besloten om Martijn te vergeven. Hij was me komen opzoeken in het ziekenhuis en het was uitgepraat, zand erover. Hem de schuld van alles geven was sowieso geen optie, ik had iedere keuze zelf gemaakt.

Zelfs de geweldige docent Nederlands was er, nu wel dacht ik nog. Hij vroeg me hoe het ging en wat de voorspelling was voor het herstel. Verder gebeurde er niks bijzonders, behalve dan die rolstoel natuurlijk. Op de gang trok ik veel bekijks, leerlingen uit jongere jaren keken allemaal. Ik was zo rood als een biet omdat ik me schaamde. Niet voor de rolstoel maar voor Bob. De gek had bedacht dat het handig zou zijn om te roepen ‘aan de kant, aan de kant voor de rolstoel. Aan de kant voor minder validen.’ Verschrikkelijk. Gelukkig praatte ik hem dat uit zijn hoofd, na twee keer zo door de gangen te zijn gegaan was het wel weer genoeg.

In de pauze kwamen ook leerlingen uit andere klassen vragen hoe het ging. Normaal hield ik er niet zoveel van om in de belangstelling te staan maar voor die ene keer moest het maar. Aan het einde kwam Leroy nog even vragen hoe het ging. Hij kwam vanachter en was ineens met zijn gezicht naast het mijne. Ik schrok ervan hoe dichtbij hij ineens was. Toen lachte ik. Ik voelde zijn hand op mijn schouder. Vreemd, eerder was hij nooit zo van fysiek contact. Ik zag Bob kijken maar vermeed zijn blik verder. De bel ging, Leroy vertrok en wij ook, de andere kant op.

‘Wat wilde hij nou weer?’ Bob zei het geïrriteerd. ‘Gewoon ...