De buurvrouw - deel 1 - Sex Verhalen

De buurvrouw - deel 1

... nemen, want ze wist dat hij gelijk had. De beide vrouwen gaven hem dankbaar een dikke klapzoen, waar hij bijna verlegen van werd, en toen zei hij:

"Als je weet wat voor machine je zoekt, dan ga je die straks maar halen. En dan laat je hem het liefst vandaag nog bezorgen. Maar koop geen goedkoop rot ding; je kunt beter een duurdere nemen, die het langer volhoudt."

Helga werd er, voor het eerst sinds het overlijden van haar vader, vrolijk van.

"Willem, je bent de liefste buurman van de hele wereld." verklaarde ze lachend.

"Ja, dat weet ik." antwoordde hij eigenwijs, "Maar toch leuk dat je het zegt."

""En je bent ook een heerlijk verwaande kwast."

"Dankjewel."

"Geen dank, graag gedaan."

Nu Carla's probleem was opgelost, was ook zij duidelijk opgelucht. Een half uurtje later ging zij met Helga de stad in om een nieuwe wasmachine uit te zoeken. Toen ze in een grote elektronikazaak een machine had uitgezocht en vroeg wat het apparaat moest kosten, begon ze toch weer te twijfelen, want de prijs loog er niet om. Maar Helga zei kort maar krachtig:

"Mama, je weet wat Willem gezegd heeft."

"Ja, dat weet ik wel, maar dit kan toch niet?"

"Dat kan heel goed." vond Helga, die een sterke wil had en er tot de verkoper aan toevoegde: "We nemen deze, maar alleen als u hem vandaag nog bezorgt."

"Dat is geen probleem, mevrouw. De bezorgauto gaat over een half uur weg, en dan staat uw machine er in. Moet hij ook geïnstalleerd worden?"

"Nee, dat doen we zelf ...

... wel." zei Helga, die verwachtte dat Willem dat wel even zou willen doen.

Onder andere door dit voorval werd de relatie van Willem met zijn buren alleen maar verbeterd en hoe goed die nu werd, zou gauwer blijken dan hem lief was en ook op een manier, die hem niet beviel. Om financiële redenen hoefde hij niet te werken en dat deed hij dan ook niet; hij besteeddde al zijn tijd aan zijn hobbies en verder aan zijn huishouden, waar hij meestal gauw mee klaar was.

Maar op een morgen werd hij wakker en voelde hij zich beroerd en moe. Hij was niet een type, dat bij het minste of geringste naar de dokter ging, slikte een aspirine en dacht dat het wel over zou gaan. Maar na een paar dagen was het nog steeds niet over en was hij het zat: hij ging naar de dokter, die hem doorstuurde naar het ziekenhuis. Daar werd een virus vastgesteld en werden hem medicijnen voorgeschreven. Verder moest hij zo veel mogelijk rust houden, wat niet zo'n probleem was, want hij maakte zich niet gauw druk. Eten koken en het huishouden doen verbood de dokter echter en op Willems vraag hoe hij dan aan eten moest komen, antwoordde hij:

"Laat maar wat komen, of vraag de buren. Maar u moet staan de komende weken beperken tot het onvermijdelijke."

Het was gemakkelijk gezegd dan gedaan, want Willem kon niet zo maar gaan zitten en niets doen. Daarom stortte hij zich helemaal op een van zijn hobbies: "spelen" met de computer. Daar ging hij helemaal in op en vergat hij zodoende nog wel eens om te eten, maar ...