Spelletjes van Jolijn - 3 - Sex Verhalen

Spelletjes van Jolijn - 3

... Na een half uurtje besloot ik haar te mailen.

“Ga je goed zo?”

Over mijn scherm turend kon ik op haar monitor mijn mailtje in de rechterbenedenhoek zijn verschijnen. Maar tot mijn razernij ging Jolijn onverstoorbaar door met werken. Ik zat me werkelijk op te vreten, achter mijn computer. Een kwartier kon ik me inhouden, toen vond ik het welletjes. Ik stuurde haar in al mijn nijdigheid opnieuw een mail.

“Zit je me nu te negeren? Ook prima.”

Ik zag opnieuw dat ze de mail ontving, en tot mijn opluchting opende ze hem nu direct. Zonder op of om te kijken tikte ze een antwoord, wat vervolgens uitmondde in een mailwisseling over en weer.

“Sorry, ik wilde eerst even dit memo afmaken waar ik al zo ver mee was. Ook in jouw belang trouwens, projectgenootje ;-) “

“Fijn dat jij blijkbaar nog zo onverstoorbaar kan werken na gisteren. Doe je dit vaker zo, met collega’s?”

“Probeer je me nu uit voor slet??”

“Sorry, dat bedoelde ik niet. Ik vroeg me gewoon af hoe jij je voelde, zo na gisteren. Ik ben er geloof ik nogal van ondersteboven.”

“Ah, dus je wil meer van me?”

“Ik wilde gewoon weten hoe ik dit moet plaatsen, wat er gisteren gebeurde tussen jou en mij. En ik vraag me af of je ons overspel zo vooraf hebt bedacht.”

“11.00 uur, buiten. Wacht op me in je auto. We doen wel alsof we weer een afspraak op een kantoor elders hebben.”

“Wat ben je van plan dan?”

Maar Jolijn antwoordde niet meer. Ik ontving wel direct daarna een vergaderverzoek. ...

... ‘Projectoverleg in Arnhem’. Ik twijfelde. Moest ik accepteren, en nu als haar schoothondje over een half uurtje naar buiten lopen? Het zou de zoveelste keer zijn dat zij de zaken naar haar hand zet, en daar kon ik niet zo goed mee omgaan. Aan de andere kant intrigeerde haar manier van handelen me. Het had iets geheimzinnigs, ik vond het ook wel spannend om me door haar te laten leiden. En het had me gisteren iets heel fijns opgeleverd. Maar ook iets waarover ik me daarna wel heel schuldig voelde richting Helen. Ik bleef maar wikken en wegen. Inmiddels was het 10:50, en wist ik nog niet wat te doen. Ineens had ik het; laat ik om 11:00 uur gewoon even rustig blijven zitten, en kijken wat Jolijn doet. En zo geschiedde. Het werd 11:05, en later 11:10. En ik bleef zitten waar ik zat, stiekem over mijn monitor glurend of Jolijn al aanstalten maakte tot enige actie. Maar die zat nog steeds te typen aan datzelfde stomme memo, ogenschijnlijk rustig. Ze keek niet op of om. Ik hield mezelf niet meer in; ik moest en zou antwoorden krijgen van haar. In mezelf vloekend pakte ik mijn spullen, ik sloot mijn computer af en liep weg. “Godver Sven, zorg dat je antwoorden krijgt en maak hier dan direct een eind aan.” Buiten aangekomen ging ik in mijn auto zitten.

Twee minuten later stapte Jolijn in. “Rijden maar”, was haar enige tekst. Dus ik verliet de parkeerplaats. Ze gaf me aanwijzingen: “rechtsaf, rechtdoor bij de rotonde, linksaf”. Ik had nog geen idee waar we heen gingen, maar we bleven in de stad. ...