Spelletjes van Jolijn - 3 - Sex Verhalen

Spelletjes van Jolijn - 3

... gewoon een beetje mijn charmes gebruikt, gezegd dat ik goed met je overweg kon, en dat de samenwerking dus ook prima zou verlopen. Niks bijzonders dus eigenlijk”. Waarna Jolijn in haar verhaal weer afdwaalde naar hoe makkelijk mannen ‘om’ te krijgen zijn met behulp van een beetje charme. Ik liet het gaan; ik was nog steeds in de war en wilde nadenken over dat wat ze me zojuist vertelde. Ik had er dus meer achter gezocht dan Jolijn nu deed voorkomen. Maar het verklaarde nog niet de spelletjes die ze met me speelde, en het feit dat we nu sex hadden. Vorige week had Jolijn toch nog gezegd dat ze niets tussen haar huwelijk liet komen? Het voelde echter niet als het goede moment om daar nu naar te vragen. Ik besloot een afwachtende houding aan te nemen, ‘hard to get’ te spelen. Intussen vorderde de terugweg gestaag. Jolijn had wederom haar hand op mijn bovenbeen gelegd, en liet hem daar rusten. “Zet me hier maar af,” zei ze, toen we kantoor op een paar 100 meter genaderd waren. Ik zette de auto dan ook wat eerder dan gepland stil. “Ik loop het laatste stukje wel, en heb geen zin in collega’s die ons zoenend zien”. Waarna ze me een korte tongzoen gaf, en de auto uitstapte. Ik keek haar na, maar ze liep zonder omkijken weg. Ik had mijn portie vandaag ook wel gehad, en hoewel ik altijd plichtsgetrouw mijn uurtjes (en overuren, indien nodig) draaide, besloot ik naar huis te rijden.

Onderweg naar huis nam mijn schuldgevoel richting Helen steeds meer toe. Waarom was ik hier in mee ...

... gegaan? Ik was niet verliefd op Jolijn, concludeerde ik. Zo voelde het niet. Maar verliefdheid was min of meer nog een ‘valide’ excuus geweest voor mijn misstap. Maar wat was het dan wel? En waarom had ik er zo makkelijk aan toegegeven? Het gros van de antwoorden moest ik mezelf schuldig blijven. Thuis deed ik tegen Helen alsof het een dag als alle andere was. Ik had het idee dat er zowat ‘OVERSPEL’ op mijn voorhoofd geschreven stond, maar Helen merkte niks aan me.

Na een nacht van veel gepieker maar weinig slaap (maar daar mag ik niet over zeuren, ik was zelf de schuldige) ging ik de volgende dag gespannen aan het werk. Hoe moest ik reageren op Jolijn? En hoe zou zij op mij reageren? Wat kon ik vandaag weer van haar verwachten? Er spookte van alles door mijn hoofd, ik was behoorlijk zenuwachtig. Ik had me gisteren voorgenomen om maar even ‘hard to get’ te spelen. Afwachten hoe Jolijn zich zou gedragen. Zoals te doen gebruikelijk kwam Jolijn pas wat later binnen. Daar waar ik had verwacht dat ze weer naast me zou komen zitten, ging ze een stukje verderop in de kantoortuin zitten, terwijl ze ogenschijnlijk ongeroerd “goedemorgen” mompelde richting de collega’s. Ze deed net of ik niet bestond. Stom van me dat ik niet had zien aankomen dat Jolijn weer een rare actie zou uithalen. Ik liet het gaan, nam me voor er boven te staan. Hard to get dus. Maar het liet me maar niet los; ik kon het niet uitstaan dat ze mij en wat er gisteren gebeurde ogenschijnlijk moeiteloos opzij zette. ...