Mini - 116 - Sex Verhalen

Mini - 116

... eens te koken, dan kon ik nog lekker even studeren. Nou, dat sla je niet af natuurlijk. Het resultaat? We hebben uitstekend gegeten… In Hotel Valmonte, een paar kilometer verderop. Meneer had de aardappelen rauw in de bakpan gemieterd, de varkenslapjes had hij gebakken of het biefstuk was, daar kwam het bloed nog uit en hij had uien als groente gekookt. De uien was het enige wat nog enigszins te eten was. En de keuken zag eruit alsof er een cycloon in had huisgehouden… Wát een keukenprins… Maar niet heus.

Meneer krijgt aan boord zijn voedsel netjes opgediend en dat is volgens hem ‘prima te eten’. Alleen de koffie blijft een zwak puntje aan boord, die maakt hij zelf. En dat doet hij thuis ook: Rob maakt koffie. En die is uitstekend. Maar de rest… Wat een drama. Dus ik ga hem eens voorstellen om jouw ‘do it yourself kookcursus’ te gaan volgen. Inclusief Excel-evaluatie. Prima idee!”

“Tja…”, zei Joline, “koken hoefden wij thuis nooit. ‘De keuken is van mij!’ was het credo van Ma. En toen Rob naar Terschelling ging, naar de Hogere Zeevaartschool, hoefde hij ook niet te koken. Dat was een internaat, de mazzelaar… Hij hoefde thuis niet bij te tanken als het ging om vitaminen.” “En Ton hoefde dat natuurlijk ook niet”, vulde ik aan. “Behalve op sommige oefeningen. Maar op de KMA stond het eten ook voor hem klaar. Nu, in Oirschot eet hij waarschijnlijk warm bij Paresto, de Dfensiecateraar, vóór hij naar huis gaat.” Mel keek bedachtzaam. “Ja, dát klopt, maar Ton kan best wel ...

... aardig koken. Oké, ’t Is geen Novelle Cuisine, maar het is over het algemeen prima te eten. Alleen zijn andijvie…” Ze trok een smerig gezicht. “Gétver! Groene snot. Geen smaak. Zand er in… Compleet aan puin gekookt.”

Ik grinnikte. “De bijnaam van andijvie in dienst is ‘camouflagenetten’. Dat heeft zo z’n redenen. Maar… Wensen de dames nog een kop koffie, of gaan we al over op laffe mixdrankjes?” Joline keek op haar horloge. “Het is… kwart voor zeven. Schenk nog maar een bak koffie in. De laffe mixdrankjes komen pas na acht uur.” Melissa keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. “Ik wist niet dat jij ook zo’n methodisch type was, Jo…”

Joline grinnikte. “Zelfbescherming. Anders kun je me om half negen al naar bed dragen.” Ik vulde aan: “Wat overigens best wel voordelen heeft… Zo kun je haar dan compleet uitwonen zonder de kans dat…

AU!

” Joline had héél snel uitgehaald en nu zat ik met een pijnlijk en piepend oor.

“Kees Jonkman! Jij hebt mij nog nooit ‘uitgewoond’ als ik lag te slapen. Je bent een vreselijke macho, een bluffert en je liegt dat je zwart ziet! En, en dat neem ik je nog het meest kwalijk, ten koste van mij! Verdorie.” Ik had mijn hand op mijn oor en keek in een paar woedende ogen. “Ja, ik ben écht kwaad! Ben je helemaal gek geworden…” Melissa stond op. “Ik ga wel even verse koffie zetten. Kunnen jullie elkaar even evalueren. Is wel nodig, geloof ik.”

Joline keek me aan, nog steeds kwaad. “Mee jij.” Ze liep naar de slaapkamer, deed de deur dicht en ...