Mini - 116 - Sex Verhalen

Mini - 116

“Ik begrijp iets niet, Kees. Twee jaar geleden was jij bijzonder bedreven in het openmaken van blikvoer en/of het koken van pasta. Desserts waren al helemaal niet aan je besteed en het woord ‘soep’ kwam alleen maar in jouw vocabulaire voor in combinatie met het woord ‘maaltijd’. Dat soep ook als voorafje kon dienen was volgens mij compleet uit jouw systeem verwijderd. En nu, onderweg hierheen, zat ik me al te verheugen op het eten… Vanwaar deze omslag?” Melissa keek me benieuwd aan.

“Lieve zus… inderdaad heb ik tijdens mijn studietijd best wel vaak geleefd op het standaard studentenrantsoen: afhaalchinees "nummer 36 met witte lijst", en, als ze in de aanbieding waren: pizza’s, veel pasta, weinig groenten en al helemaal geen toetjes. Tenzij dat ze afgeprijsd waren omdat de uiterst verkoopdatum met rasse schreden in zicht kwam. En in het weekend even bijtanken bij “Casa di Mama’ als het ging om vitaminen en andere noodzakelijk bouwstoffen. Reden: weinig tijd en absolute desinteresse in koken.

Toen ik hier ging wonen, ging ik op dezelfde voet door. Ondanks dat ik toen een behoorlijk salaris verdiende, had ik het druk met werk én, zoals je weet, de renovatie van dit pandje. Elke minuut die ik aan koken besteedde, ging ten koste van tijd van dit appartement. Pas toen dat vrijwel gereed was begon ik me te realiseren dat ik het afgelopen jaar best wel vaak ziek was geweest. Steeds een griepje van een dag of wat, snotterig, verkouden en mijn conditie was ook niet meer zoals die ...

... zou moeten zijn.

Toen ben ik eens gaan denken. En ik kwam er achter dat die griepjes en zo begonnen waren toen ik klaar was met de studie. Toen kwam ik wat minder vaak thuis, in Amersfoort. Dus het ‘bijtanken van vitaminen’ schoot er ook bij in. Vervolgens heb ik als eerste geïnvesteerd in verse groente en vers fruit en ben daarna eens gaan kijken of ik koken leuk vond. En dat bleek zo te zijn: Koken is leuk! Dus kwam het volgende plan in zicht: door de week ‘gewoon’ koken: aardappeltjes, groenten, vlees en een dessert; en op vrijdag- en zaterdagavond experimenteel koken. Oftewel: pak het kookboek, gooi met twee dobbelstenen (later drie), vermenigvuldig de cijfers op de dobbelstenen met elkaar en kook datgene wat op die bladzijde staat. Alleen wanneer het lezen van de ingrediënten kokhalsneigingen opwekte was er een ontsnappingsclausule: de volgende bladzijde.

En na het eten de zaak evalueren en waarderen in vier categorieën: 1) ‘Niet te hachelen’, zoals men in Den Haag zegt en dus enkele reis biobak; 2) Het vult, maar daarmee houdt het wel op; 3) Best wel lekker, msschien hier en daar nog tweaken met wat kruiden; en 4) Dit zou ik elke dag wel lusten. De evaluaties heb ik nog wel ergens op een Excelsheet…”

Joline zat met een brede lach te luisteren en Melissa schoot bij de laatste zin in de lach. “Ja, dát herken ik wel van jou. Uiterst methodisch, op het dwangmatige af. Maar… je brengt me wel op ideeën. Die nu nog machinist van mij bood een paar weken geleden aan om ...