Het komt zomaar op je pad - Sex Verhalen

Het komt zomaar op je pad

... hand aan de deur te meldden. Het gaf me als een oude 52jr. man nu ook niet de nodige credits hoewel ik me bewust was dat hier geen vies spelletje gespeeld werd.

Ik hoorde haar moeder haar naam zeggen. Ze stelde zich voor. Mathilde en ze was 37jr.

Rustig vertelde Mathilde: 2 dagen geleden was haar man overleden. Overmorgen de begrafenis.

Ik keek haar aan en zei dat ik nu de zwijgzaamheid van haar dochter begreep. Ik sprak mijn condoleance uit en pakte haar hand en hield die slechts heel even vast.

Ik zag dat haar moeder nietszeggend naar mijn tattoo’s op mijn hand staarde om plotseling op te staan en te zeggen dat we zo zouden gaan eten. Haar dochter stond op en melde wat ze gingen eten. Wat wij gingen eten! Er werd me niets gevraagd. Hondenvoer was er niet. Nog steeds zwijgzaam hielp haar dochter haar met het eten. Extra eten werd gemaakt, vlees verdeeld in 4en. Mijn hond at gelijk met ons. Haar stuk vlees, haar eigen eten.

Na het eten pakte ik de borden en schalen. Stapte over mijn hond heen die aan de voeten van Hilde bleef liggen.

Haar moeder kwam de keuken in en zette koffie terwijl ik al begonnen was met de afwas en verwees haar met mijn hoofd naar haar dochter.

Ik bleef alleen achter en waste af en was bijna gelijk klaar met de koffie die doorgelopen was.

Hilde stond op en kwam in de keuken om koffie te schenken, mijn hond volgde.

Samen brachten we de 3 kopjes naar de kamer, mijn hond bleef achter in de keuken met een verse bak water nadien ...

... de kamer inlopend met een kwijlende bek. Slierten water en speeksel over de vloer. Ik schaamde me en wilde opstaan.

Ik voelde de hand van de moeder op mijn arm drukken om te bleven zitten.

Ik stond op en maakte het schoon.

Mathilde begon nu e.e.a. uit te leggen. Haar man was 2 dagen geleden overleden. Zwaar ziek geweest gedurende lange tijd en Hilde was al die tijd niet van zijn zijde geweken. Zowel Hilde als Mathilde hadden een zeer zware lichamelijke en emotionele tijd achter de rug en het definitieve was nu een feit.

Een zwijgzame maar nu begrijpelijke avond ging voorbij. Een emotioneel iets waarvan ik getuige was. Ik kende hun man en vader niet. Ik deelde slechts, samen met mijn hond.

Overmorgen de begrafenis. Ik herkende het leed, de gevoelens.

Ik vond het tijd om naar huis te gaan, riep mijn hond naast me.

Mijn hond reageerde niet en bleef bij Hilde liggen. Hilde reageerde evenmin en bleef de kop van mijn hond aaien.

Ik voelde de hand van Mathilde op mijn arm en bleef zitten.

Toen brak Hilde. Ze brak compleet. Barstte in een enorme huilbui uit waardoor ik meteen op mijn knieën bij haar zat. Mijn hond stond al naast haar, haar snuit tegen haar armen en borsten drukkend. Ze drukte zelfs haar armen weg om tegen haar buik te liggen en legde haar kop op weer in haar schoot.

Ik pakte haar hand en trok met mijn andere hand haar hoofd tegen mijn schouder.

Onbedaarlijk liet ze haar tranen de vrije loop. Ik voelde mijn hond haar kop op allerlei ...