Bijna In Parijs - Sex Verhalen

Bijna In Parijs

... terug. Zij boog zich naar me toe, greep mijn pik en begon eraan te zuigen. Ik duwde haar hoofd tegen mijn buik. Ik wilde zo diep mogelijk in haar mond verdwijnen. Het duurde niet lang. Met een diepe kreet kwam ik klaar en spoot schokkend mezelf helemaal leeg in haar mond… Ze greep me bij mijn billen, trok me naar zich toe en slikte gulzig alles door. Daarna likte ze iedere druppel af… Uitgeput kropen we zwijgend in elkaars armen. We spraken niet maar kusten en streelden elkaar urenlang…

Ook op de terugweg naar huis spraken we niet veel. Ikzelf was te overweldigd door wat er in de uren voorheen gebeurd was. De twijfels kwamen terug. Was Laureen nu van mij? Zou ze voor mij kiezen? Mocht ik dat wel van haar vragen? Of verwachten? Ik wist niet wat zij dacht, maar ze was even zwijgzaam als ik. Het was ver voorbij middernacht toen we bij haar thuis aankwamen. We kusten. Ze streelde mijn wang en zei verdrietig mijn naam. Dan stapte ze uit en verdween in het donkere huis. Ik kon die nacht niet slapen. Waar was alle geluk dat ik in haar armen had gevoeld?

Al de dag nadien begon ze me te mijden. Ik zocht haar op, maar ze zorgde er steeds voor dat er een andere collega in de buurt was. Mijn telefoons en mails beantwoordde ze niet. Ik had enkel nog professioneel contact met haar. Iedere morgen bracht haar man haar met de auto en hij kwam haar ‘s avonds ook weer ophalen. Maandenlang had ik geen enkel moment om haar alleen te spreken. Ik ging er langzaam onder door. Ik begreep haar ...

... niet… Ze gedroeg zich koud en hautain, zo erg dat het zelfs onze collega’s begon op te vallen. Ze vroegen mij wat er aan de hand was, maar ik wist niet wat te antwoorden. Ik hield me nauwelijks op de been...…

Op een dag was Laureen er niet meer. We kregen van haar een email berichtje dat ze ontslag genomen had om andere horizonten op te zoeken. Ze bedankte ons allemaal voor de fijne samenwerking en wenste ons het allerbeste. Zelfs nu geen persoonlijke woord van haar! Ik was er kapot van. .

Pas maanden later kreeg ik van haar een email die mijn hart finaal brak:

‘Lieve Captain, na zoveel tijd wil ik heel eerlijk met je zijn. Dat verdien je. Ik heb je hard zien lijden. Omwille van mij. En dat spijt me. Het was te veel voor mij die avond. Ik kon het niet aan. Het ging allemaal zo snel. Het was zo heftig. Zo anders, zo wanhopiger dan mijn leven is. Je was als een komeet die me uit mijn baan rond de zon had geslagen. Ik was op drift in mijn eigen heelal… zonder oriëntatie. Ik wist niet meer hoe ik me moest gedragen. Tegenover jou was ik afstandelijk en zelfs hooghartig, tegenover mijn kinderen onverschillig of lichtgeraakt, tegenover mijn man agressief en afwijzend. Het werd onleefbaar. Ik kon alleen maar overleven als ik je niet meer zag. Ik moest weg van je, mijn lieve, idiote kapitein! Ik kon het niet aan je te zien lijden. Ik kon niet meer doorgaan met doen alsof ik koel en onverschillig voor je was. Want dat was ik niet. Integendeel zelfs. Ik weet dat wat ik nu ga ...