-
Bijna In Parijs
Datum: 4-6-2019, Categorieën: Romantisch Auteur: Yourcaptain, Bron: Opwindend
... tijdens dit deel van de rit dat ons nog scheidde van onze thuisstad. Het was nu of nooit. Deze kans zou zich niet snel meer voordoen. Wellicht nooit meer. Ik werd verscheurd door twijfels. Kon ik zomaar alles op het spel zetten? We hadden een heel aangename werkrelatie. Waarom kon dat niet zo blijven? Maar ik kon niet ontkennen dat ik meer voor haar voelde. Al die slapeloze nachten! Dat dagelijkse gegluur naar haar! Ik had zelfs eens zitten masturberen op het toilet terwijl zij zat te plassen op het toilet naast het mijne! Hoe ver moest dit nog gaan? Het was duidelijk dat ik met heel mijn lijf, met elke spier naar haar verlangde. Ik moest mezelf ook geen illusies maken: gewoon vrienden blijven stond gelijk met een steeds groter wordende frustratie! Alles in mij schreeuwde mij toe om iets tegen haar te zeggen. Maar ik zweeg. Ik had geen enkel idee of zij ook maar iets besefte van wat er in mij omging… Misschien zou zij mij een absolute idioot vinden en mij nooit nog een blik gunnen! Zij zou alles tegen de collega’s zeggen en me achter mijn rug uitlachen. Of misschien niet eens achter mijn rug, maar in mijn gezicht! Ik bleef mezelf kwellen en kwam niet in actie. Tegelijk klonk er in mijn hoofd ook een ander stemmetje! Misschien wil ze wel? Misschien wil ze wel dat ik iets zeg? Misschien wil ze wel dat ik mijn hand nu op de hare leg? Ik wist het niet meer… De afstand slinkte. De klok tikte… Toen kreeg ik hulp uit een totaal onverwachte hoek! Ik zag een bord met de aanduiding: ...
... ‘PARIS 175 km’ . Ik reageerde onmiddellijk: ‘Laureen, we rijden nu door naar Parijs. Binnen twee uur zijn we er. En dan gaan we eten in Au Bon Coin, het beste restaurant in het Quartier Latin! En morgenvroeg zien we samen de zon opkomen over de Seine! Wat denk je, Laureen?’ ‘Wow, Captain!’, riep Laureen verrast uit. Ik voelde dat ze me indringend aankeek. Ze zweeg. Haar ogen boorden zich in mijn hoofd. Het was alsof ze bij mij naar binnen wilde kijken. Dan zei ze, zachter nu: ‘Zo een romantisch voorstel heb ik al heel lang niet meer gekregen…’ En dan opnieuw enthousiaster: ‘En wat als ik ja zeg?’ Ik dacht dat ik haar binnen had! ‘Dan rijden we nu door naar Parijs! Binnen enkele kilometers moet ik kiezen: ofwel naar huis ofwel naar Parijs!’ ‘En ik moet kiezen?’ ‘Yep! Jij moet kiezen, Laureen! Voor het avontuur of …’ ‘Of…. maak je zin maar af!’ ‘Euh… of… euh... saai weer naar huis zeker, niet?’ ‘Terug naar mijn man en mijn kinderen is voor jou dus saai naar huis?’ Ik stond nu met de rug tegen de muur. Dat was geen goede zet geweest. ‘Laureen,...ik… het spijt me… ik wilde niet…ik bedoelde...’, stotterde ik. ‘En wat waren je plannen tussen het etentje Au Bon Coin en de zonsopgang aan de Seine?’ ‘Ik… euh… we zouden kunnen….’, stotterde ik opnieuw. Ik kon mezelf wel voor het hoofd slaan. Dit ging niet goed. Ik had duidelijk mijn kaarten overspeeld. Het gesprek viel even stil. Dit was een verloren zaak. Nog vijfhonderd meter tot ...