Haywood, Meisjeskostschool ... - 7 - Sex Verhalen

Haywood, Meisjeskostschool ... - 7

In de stafkamer was voor Van Patten, mij en de drie gasten een eenvoudig diner bereid. Naar mijn mening hadden de dames uit de keuken er zo ad hoc en naast hun verplichtingen ten overstaan van de leerlingen nog een knap smaakvol geheel van weten te maken – vanzelfsprekend nog zonder het hert. Dat nam niet weg dat ik voortdurend wenste dat het voorbij was. Kimmel leek wat verreisd en beperkte zich tot beleefdheden, waardoor de oude Brard en Leo Stutton het woord hadden. Brard was een stoffige verteller, Stutton een zelfverklaard gespreksleider met een donkere bariton die een unheimisch stemmend voorkomen met overdadige jovialiteit maskeerde. Een strontvervelende man. Misschien was het omdat ik zijn soort uit het veld kende – onbetrouwbaar en plots afhankelijk als werkelijk de pleuris uitbrak – dat ik op mijn hoede bleef, waar Van Patten, toch niet van mensenkennis gespeend, zich opzichtig liet charmeren. Misschien speelde ook zij de rol die van haar gevraagd werd. Stutton immers, was een man met geld, invloed en ‘een naam die al anderhalve eeuw terugging in de nieuwe wereld.’ Of dat was in ieder geval wat hij zelf allemaal vertelde, net als dat hij de bezittingen die zijn vader reeds met nog warme hand op hem had overgedaan, allemaal tot groot succes had overgenomen en uitgebreid. En dat hij zijn ‘helemaal niet zo beperkte ‘ invloed in de kringen van de gouverneur en in Washington had weten aan te wenden om de trein, die uit New Orleans reed, in de zéér nabije toekomst te ...

... laten stoppen op verscheidene plaatsen langs de Mississippi, waardoor onder meer deze school na de vervallen jaren weer tot gróte hoogte opgestuwd zou worden. Omdat ik Van Patten de goodwill van deze Stutton niet wilde ontnemen, onderbrak ik hem niet toen hij pochte over zijn verrichtingen in de oorlog, en over de aanvoer van goederen (

nietwaar, kapitein

) die hij en de zijnen naar deze streken hadden weten te garanderen op het moment dat ze in het noorden met meer dan dubbele budgetten de hoofdstad zelf nog niet van voedsel hadden kunnen voorzien. Over de slagen die wij bij gebrek aan munitie met de bajonet hadden gevoerd – en ten slotte verloren – zweeg ik maar.

Lang liet ik het na om hem tegen te spreken, maar ook om hem van al te veel bijval te voorzien. Een paaiende opmerking over mijn familie, immers toch ook van vele generaties zuiderlingen en van mensen die een zekere faam vergaard hadden, relativeerde ik met de visie dat het overgrote deel van de dames op deze school, toch absoluut een voorname instelling, immigrant was van niet veel meer dan een of twee generaties. De vriendschappelijk bedoelde, lovende opmerkingen over Tennessee, ‘waar ik toch ook vandaan kwam, net als deze voortreffelijke bourbon,’ nam ik in ontvangst, maar toen hij mij vervolgens bij wilde schenken om niet als enige veel te veel te drinken, hield ik hem af. Ik wilde, maar daarover zweeg ik, een zo helder mogelijk hoofd houden voor wat Anna vanavond voor mij in petto had. Ik zei hem maar dat ...