Mini - 101 - Sex Verhalen

Mini - 101

... nieuwsgierig. “Vertel…” Ik legde mijn hoofd op haar schouder. “Weet je nog, die eerste avond in Ter Aar? Dat ik plotseling helemaal ‘weg’ was en je me drie keer moest roepen?” Ze knikte. “Ja natuurlijk weet ik dat nog, dwaas. Elke seconde van die avond.” “Weet je ook waarom ik toen zo ‘weg’ was?” Ze dacht na. “Je had een speciaal gevoel bij sommige vliegtuigen, zei je.”

Ik knikte. “Precies. In feite maar bij één type vliegtuig en het geluid ervan: de C130 Hercules. Als ik zo’n kist zag, stilstaand of op een plaatje: Oké, een C130. Klaar. Als ik ‘m hoorde, en met name tijdens de start, stond ik meteen weer op het vliegveld van Tarin Koht te janken terwijl we de eregroet brachten. Peter werd in een Hercules naar Nederland teruggevlogen. Na de ‘ramp-ceremony’ waarbij ik ‘Amazing Grace’ speelde, steeg de kist op. Op veilige hoogte draaide hij een rondje en vloog over de base, terwijl hij een aantal keren met z’n vleugels wiegde als laatste groet. Dát beeld bleef me altijd bij als ik een Herc hoorde. En dan stonden de tranen me weer in de ogen.

Nu, vanochtend, startte er een C-130 vanaf de vliegbasis. Ik hoorde het geluid aanzwellen en even later kwam hij boven de gebouwen uit. Hij draaide en vloog naar het zuiden, al stijgend voor de flat langs. Vanochtend was het de eerste keer in zeven jaar dat ik de tranen niét achter m’n ogen voelde branden. Die vier turboprops van een C-130, samen met die brede vierbladspropellors, maken een heel karakteristiek geluid. Anders dan welk ...

... vliegtuig dan ook. Vanochtend kon ik bijna glimlachend, als naar een goede vriend, naar die kist kijken. Mede door ons bezoek, gisteren, aan Barneveld.”

Joline was even stil, toen pakte ze mijn hoofd tussen beide handen, keek me aan zei: “Daar ben ik héél blij mee, Kees. Want soms heb ik wel eens gedacht…” Ze zweeg. “Dat ik toch een tik van de molenwiek had gekregen? Ja, die tik heb ik gehad en die kwam soms hard aan. Maar mede dankzij jou zijn mijn herinneringen exact dat. Herinneringen. Sommige goed, sommige minder goed, maar ze doen geen pijn meer. Dank je wel daarvoor.” Haar ogen keken recht in de mijne. Felblauw, omlijst door lange, blonde wimpers. “Graag gedaan Kees.” Ze trok me naar zich toe en kuste me zachtjes. Toen liet ze me los en even waren we stil, ieder met eigen gedachten.

Na een minuutje keek ik haar aan. “Wat denk je… Ben je toe aan een lekker ontbijtje?” Joline knikte. “Graag. Maar dit gesprekje was meer waard dan heel veel ontbijtjes, Kees.” Ze giechelde. “Ondanks je kouwe klauwen…” “Ik zal ze aan mijn mok thee opwarmen, schoonheid. Kun je ze daarna wéér keuren.” Over haar mok thee keek ze me twijfelend aan. “Nee, dank je wel. Dan staat mijn poesje straks in de fik.” Ik knipoogde. “De brandblusser is nabij…” Joline zuchtte diep. “Welk gesprek wij ook voeren: het komt altijd op sex uit! Hoe kan dat?” “Dat komt omdat je zo verkikkerd op me bent, schatje…” Ze gromde. “Jaja, leg de schuld maar weer bij mij. Bedankt, Kees Jonkman!” Ik pakte het dienblad ...