Mini - 101 - Sex Verhalen

Mini - 101

Zondag. Laatste dag van de vakantie. Ik werd wakker door een stel vogels die op het terras ruzie zaten te maken en keek op de wekker. Acht uur… Feitelijk véél te vroeg om wakker te worden, maar ja. Wakker was ik toch al en weer in slaap vallen ging niet lukken.

Ik draaide me om naar Joline. Die was nog ver weg in dromenland. Ze lag ontspannen op haar rug, rustig ademend. Haar gezicht helemaal in rust. Schouders bloot. De twee dunne bandjes van haar nachtpon vormden zich naar lichaam. Oh ja… Ze zou de hele dag in een sexy setje lopen en voor mij beschikbaar zijn. Ik schudde in gedachten mijn hoofd. Niet doen, tenzij dat ze zelf…

Voorzichtig kroop ik het bed uit en deed de zonwering omlaag, zodat het weer schemerig werd in de slaapkamer. Een korte douche volgde en ik liep in m’n boxer en T-shirt even het terras op. Ondanks een waterig zonnetje was het te merken dat het najaar doorzette. De Oirschotse Heide kleurde oranje en rood van de bomen in herfsttooi. Mooi in het vroege ochtendlicht! Zachtjes liep ik door de slaapkamer naar de huiskamer en pakte mijn camera en statief.

Balou de teddybeer lag midden in de kamer. Met een grinnik pakte ik ‘m op en legde hem op de bank, een kussentje onder zijn hoofd en het tafelkleed over hem heen. Eens kijken wat mevrouw daar straks over zou zeggen…

Om Joline niet verder te storen ging ik door de huiskamerdeuren weer het terras op, zette de camera op het statief en speurde de omgeving af. Boven het ‘Vessems Ven’ hing een dunne ...

... laag mist. Met de bomen er achter vormde dat een mooi contrast. ‘Klik-klik-klik’… De camera ging aan ’t werk. Iets meer naar het zuiden stak de molen van Oerle prachtig boven de nevel uit. ‘Klik-klik-klik’… Ik liep naar de noordwestkant van het terras. Die keek uit over de legerplaats Oirschot en de vliegbasis Eindhoven. Ik kwam hier niet veel; weinig zon en bovendien…

De reden dat ik er weinig kwam was op dat moment hoorbaar. Een C-130 Hercules steeg juist op. Ik keek de kist na: een Nederlandse Hercules. Misschien wel dezelfde kist die mijn loopmaatje Peter uit Afghanistan had gehaald. Hij maakte een bocht naar het zuiden en vloog, al hoogte winnend, voor me langs. Het was het geluid van een goede vriend geworden, in plaats van een geluid wat tranen op deed komen. Ja, Peter was gesneuveld en dat was te triest voor woorden, maar zijn vrouw en kinderen hadden het gered. Stonden goed in het leven, hadden uitzicht op een nieuwe toekomst. Waarom zou ik dan blijven janken? Peter had me veel geleerd, iets waar ik hem dankbaar voor was. Ik keek de kist na tot hij in de wolken verdween. Voor de eerste keer in ruim zeven jaar zonder aanstormende emoties…

Toen richtte ik me weer op fotograferen, maar op een gegeven moment kreeg ik het koud. Logisch, want ik stond in onderbroek en T-shirt! Ik glipte naar binnen, de huiskamer in en sloot het raam. Eerst maar een ontbijtje maken… Na een kwartiertje was dat geregeld. Ik zette ‘Watermusic’ van Händel aan en liep de slaapkamer in. “Hé, ...