Lynch En Nick - 4 - Sex Verhalen

Lynch En Nick - 4

... zitten op een terrasje voordat we half Den Bosch gaan leeg kopen?”

Nick wijst naar een vrij tafeltje half in de zon.

Ergens lijkt me niks lekkerder om daar te zitten, maar mijn beschaamde innerlijk wil zich niet laten kennen.

Met een handgebaar wuif ik zijn voorstel weg “Ni... ni... niet.. no... dig.”

Nick haalt zijn schouders op en laat zijn blik door de winkelstraat glijden.

“Dus... waar wou je beginnen?”

Ik kijk hem even niet begrijpend aan.

“Of wou je niet een nieuwe garderobe aanschaffen?”

Ik kijk naar beneden, mijn eigen kleding inspecterend, zelf vind ik me niet verkeerd gekleed.

Oké, het is niet het meest modieuze, maar dat ben ik nooit geweest.

Met een overdreven nichterige stem probeert Nick een modenicht na te doen.

“Schat, begrijp me niet verkeerd. Maar dit kan echt meer... zooo... 2000-prehistorie.”

Even voel ik me opgelaten, deels door zijn opmerking en deels door de mensen die in het voorbijgaan naar ons kijken.

Als ik niet snel genoeg een reactie geef, doet Nick er nog een schepje bovenop.

“Nou kom op, we gaan naar het Jeans-center. Een fatsoenlijke broek voor je kopen!”

Met een overdramatisch gebaar draait Nick zich om en wijst naar het uithangbord van de genoemde winkel.

Deze omzwaai in zijn karakter doet me even twijfelen of ik niet gewoon de eerste de beste bus terug moet nemen, maar mijn onzekerheid overwint en slaafs begin ik achter hem aan te lopen.

Even later staan we voor een rek broeken te kijken ...

... wat er ligt, of ja... Nick kijkt.

In mijn hoofd probeer ik de plotselinge omzwaai van hem te doorgronden.

“... of lijkt jou deze enige broek niet leuk?”

Niet eens kijkend naar de broek haal ik mijn schouders op en laat een “uhu” klinken.

“Wat is er?” Nick laat gelijk het nichterig accent vallen en kijkt me vragend aan.

Zelfs nu weten zijn hel groene ogen me weer te vangen en weet ik niks te zeggen.

Zonder een woord te spreken kijken we elkaar zo een tijdlang aan, beide in onze eigen vertwijfeling

“Kan ik jullie ergens mee helpen?”

Een blonde meid van een jaar of zeventien onderbreekt ons eerste ongemakkelijke moment.

“Erm..” Nick lijkt te schakelen in zijn gedachten, maar dit keer ben ik hem voor.

“Ne... ne.. ee da.. da.. nk.. j j je.”

Even kijkt de blondine me aan alsof ik haar in een buitenaardse groet heb toegesproken, maar snel verschijnt haar brede verkopers glimlach weer terug op haar lippen.

“Oké, als jullie hulp nodig hebben horen we het graag!”

Met die woorden draait zij zich om en begroet de volgende klant.

In gedachten denk ik nog “ze werkt zeker op commissie..” en kijk weer naar Nick.

Nog steeds staat hij met de blauwe spijkerbroek in de handen.

Zijn gelaat wijst richting grond en een traan trekt een spoor langs zijn neus.

Even weet ik niet wat ik moet denken.

“Sorry” klinkt er opeens over zijn lippen “Ik duw soms mijn grappen te ver door en dan...”

Zijn schouders beginnen wat te schokken.

Snel pak ik hem ...