Lynch En Nick - 4 - Sex Verhalen

Lynch En Nick - 4

... scheldt verontwaardigd naar de fietser die hem bijna van het zebrapad reed.

Soms zou ik toch liever in een klein dorpje wonen, dat of gewoon op het platteland tussen weilanden en bossen.

Even dreig ik weg te zakken in een dagdroom over naaktlopende boerenknechten als Nick me aanstoot .

“Is dat de bus die we moeten hebben?”

Een honderd meter voor ons rijdt lijn 11 richting de bushalte die eens zover staat.

Zonder een woord te zeggen zet ik een sprint in.

“Ja dus!!” hoor ik Nick nog achter me naroepen.

Even voel ik me schuldig, maar veel tijd heb ik daar niet voor.

Met gemak zie ik Nick langs me heen sprinten, het voordeel van zijn sportieve levensstijl.

Het lijkt wel of Nick met iedere stap sneller beweegt.

Nog voor ik halfweg de bushalte ben, staat hij al met één voet op de treeplank.

Als ik eindelijk hijgend bij de bushalte aankom, voel ik me alsof de koffie zijn weg naar buiten probeert te vinden.

“Schiet eens op, ik heb geen zin om achter op schema te komen!”

Nors kijkt de chauffeuse hoe ik incheck en nog hijgend naar achter in de bus loop.

Als ik bijna bij Nick aankom, geeft ze een flinke dot gas en verlies ik mijn evenwicht.

Onhandig probeer ik nog te grijpen naar een handvat, maar ik lig al bij Nick op schoot.

“Ik heb een kleine deja vu hier”

Nick’s lach om zijn eigen grap klink door de bus heen en ik voel hoe mensen naar ons beide kijken.

Ook al komt er een lichte vlaag van schaamte over me heen, lijkt hij zich van ...

... hen niks aan te trekken.

Op zijn gezicht staat een brede glimlach terwijl hij mij overeind helpt.

Ik wil mijn hand op zijn been leggen voor grip en ondersteuning, maar een volgende dot gas van de chauffeuse haalt mijn richtingsgevoel overhoop.

Bijna vol grijp ik Nick in zijn kruis, waar ik verrassend iets meer voel dan alleen een handvol spijkerstof.

Nick kijkt half verontschuldigend, half uitdagend op mij neer.

Snel takel ik me op de been en zet me naast hem neer.

Nick begint weer op zijn gebruikelijke wijze de stilte te vullen door honderduit te babbelen over alles en niks.

Ik kan er dit keer moeilijk mijn gedachten bijhouden, mijn hoofd duizelt en mijn hart bonkt na van de plotselinge inspanning.

Als ik 10 minuten later bijna mijn ademhaling weer in een rustiger ritme onder controle heb, komt de eindhalte in al zicht.

“Ik moet echt weer wat meer aan mijn conditie doen” fluister ik bijna onhoorbaar als ik me aan een buis omhoog hijs.

Nick heeft me schijnbaar gehoord want hij geeft me een geruststellend klopje op de schouder.

“Met je conditie komt het vanzelf goed als ik vaker op visite ben.”

De dubbelzinnigheid druipt er vanaf, maar ik ben wijselijk genoeg om er nu niet op in te gaan.

Waar de stedelijke stilte bij mij thuis nog onder rustig valt, is het in het centrum van ’s Hertogenbosch allesbehalve dat.

Honderden, zo niet duizenden mensen vinden hun weg naar hier, om de terrasjes en winkels te vullen.

“Zullen we nog even gaan ...