De Beloning Voor... - Sex Verhalen

De Beloning Voor...

... ver, maar om alles met de hand over te huizen ging toch wel wat ver.

Toen wij voor het huis stopten zagen we links en rechts wat gordijnen bewegen van de nieuwsgierigen uit de buurt. Die zouden straks weer een hoop te roddelen hebben, aangezien Chantal en ik expres hand in hand naar de voordeur toeliepen en binnen gingen. Ik zag nu voor het eerst de binnenkant en het was inderdaad zoals Chantal het had beschreven. Een dooie kille bedoening met veel kitsch en goedkope spullen. Nou ja, veel, datgene wat aanwezig was dan, want er hing en stond weinig voor zo’n kast van een huis. Wat een steriele omgeving. Ik kon me wel voorstellen dat Chantal hier nooit had kunnen aarden.

Bij de trap bleven we even staan en ik zag dat Chantal het even te kwaad kreeg. Hier was ze haar kind verloren. Ik legde mijn arm om haar heen voor troost en spontaan begon ze weer te huilen. Dat kon ik me wel voorstellen en haar troostend bleven we daar even staan, alsof we stilletjes afscheid namen van het kind. Chantal had dat nog niet kunnen doen, aangezien ze in het ziekenhuis lag toen de kleine gecremeerd was en ik kon me voorstellen hoe ze zich moest voelen nu. Maar ik was er voor haar en zou haar steunen, zoveel ik kon.

Na een half uurtje daar gestaan te hebben, met onze eigen gedachten tussen ons inhangend, met mijn arm om haar heen en haar snikkende hoofd tegen mijn schouder, besloot ik toch om haar mee te nemen en wat spullen bijeen te zoeken.

Eerst gingen we naar de slaapkamer waar we ...

... haar kleren en toiletartikelen in enkele koffers propten. Een groot gedeelte, wat ze van Marco had gekregen, liet ze hangen want dat wilde ze nooit meer dragen. De koffers brachten we naar de hal en daarna liepen we rond door het huis om te kijken wat ze nog meer mee wilde nemen. Dat was niet veel, want bijna alles was van Marco en daar wilde ze absoluut niks van hebben. Nu was het meeste ook wel zo’n grote rommel dat ik zoiets ook niet gewild zou hebben, zelfs als al het voorgaande niet gebeurd was, maar dat terzijde.

Als laatste gingen we het kantoor binnen. Chantal rommelde door de papieren om te kijken of er nog spullen van haar tussen zaten maar vond niet veel. Wel stuitte ze op een kistje met daarin een sleutel van het een of andere kluisje.

“Ik wist helemaal niet dat die lul een kluis had,” mompelde ze.

“Heeft ie er een bij de bank dan?” vroeg ik.

“Niet dat ik weet.”

“En je weet helemaal niet waar het zou kunnen zijn?”

“Nee, ik heb er nooit een gezien. Maar hem kennende zal het niet ver weg zijn. Hier in het kantoor mocht ik nooit komen, tenzij hij aanwezig was.”

“Hm, eens denken.” En al nadenkend liet ik mijn blik door het vertrek gaan. Mijn oog viel op een schilderij van een oudere man.

“Chantal, wie is die kerel daar op dat schilderij?”

“Dat was die lul zijn vader. Die is een jaar of drie geleden overleden. Dat was ook al zo’n smeerlap. Waarom?”

“Ik weet ’t niet. Was die zo belangrijk voor ’m?” vroeg ik terwijl ik naar het schilderij ...