De Beloning Voor... - Sex Verhalen

De Beloning Voor...

... is?”

“Denk eens na lieverd. Je mag maar een paar duizend euro contant thuis hebben liggen van de fiscus. En hier ligt meer, heel veel meer. En dan dat wapen. Dat is niet omdat het allemaal eerlijk is. Weet je echt helemaal zeker dat je niet wist dat er een kluis aanwezig was?”

“Vertrouw je me niet Rob?”

“Dat wel, maar ik wil zeker weten dat er geen enkele kans is dat jij hier van af wist.”

“Nee, echt niet, maar waarom?”

“Omdat we nu moeten beslissen wat we er mee gaan doen.”

“Hoezo?”

“Luister, schat. Jij hebt niks meer als je straks de deur achter je dicht trekt, en je zult toch iets moeten hebben om van te leven. Zolang je bij Linda woont, zul je ook geen uitkering krijgen, zo werkt dat nu eenmaal. En je kunt ook niet altijd op haar zak teren. Maar hier ligt jouw toekomst. Niemand weet hier vanaf, alleen Marco.”

“Ja, die lul.”

“Luister, als wij dit meenemen kunnen we hem totaal afbreken. Dan zal hij failliet gaan en aan de grond komen te zitten. Dit is de manier om hem terug te pakken. Jouw enige mogelijkheid voor zover ik het kan bekijken. Om wat hij jou heeft aangedaan, heeft afgenomen. En dan hoef jij je voorlopig ook geen zorgen te maken over de nabije toekomst. Later zien we dan wel weer.”

“Denk je echt Rob? Maar wat als hij erachter komt? Als hij achter mij aankomt?”

“Je weet hoe dat de vorige keer is afgelopen. En hij kan niks bewijzen. Er geen rechtszaak van maken, want dit is zwart. Niet geregistreerd dus.”

“Wat denk jij ...

... Rob?”

“Dat heb ik net gezegd, maar het is jouw beslissing, niet de mijne. Ik sta achter je, wat je ook besluit, maar het moet wel jouw besluit zijn, zodat je het mij later nooit kwalijk kunt nemen.”

“Laat me nog even denken Rob. We lopen nog een keer het huis na, kijken of ik niks vergeten ben, en dan kijk ik wat ik er mee doe. Goed?”

“Mij best lieverd. Doe maar rustig aan, we hebben de tijd.”

Op ons gemak liepen we het huis nog een keer na en Chantal vond nog een paar dingetjes die ze de moeite waard vond om mee te nemen, maar nu moest ze toch eindelijk gaan beslissen wat ze met de inhoud van de kluis zou gaan doen.

“We nemen ’t mee,” zei ze uiteindelijk, “dat die klootzak toch sterft. Met mij heeft ie ook nooit medelijden gehad.”

“Ik heb boven een mooie koffer zien staan,” zei ik, “wacht maar even, dan haal ik ‘m wel.”

Even later hadden we de complete kluis geleegd in de koffer en nadat we die bij de rest van de spullen hadden gezet ging ik terug het kantoor in, verwijderde alle vingerafdrukken in en rondom de kluis en sloot hem weer af. Daarna veegde ik het schilderij schoon, legde de sleutel weer in het kistje en borg dat weer netjes op, nadat ik ook dat alles had gereinigd. Daarna trok ik de deur dicht en propte de doek bij de rest van de spullen.

Ik ging naar buiten en reed de auto achteruit naar de voordeur, daarbij de stoep en het gazon beschadigend, maar wat interesseerde mij dat. We zouden hier nooit meer terugkomen waarschijnlijk. Op ons gemak laadde ...