De Tiende Huwelijksnacht - 4 - Sex Verhalen

De Tiende Huwelijksnacht - 4

... lagen stof zou wegkwijnen onmogelijk verdragen. De oplossing daarvoor was ook al tot hem gekomen. Hij zou haar vragen haar lichaam aan hem te tonen en hij zou het vastleggen op het doek.

Dit idee lijkt een heel normaal idee. Maar het taboe op het naakte lichaam was zo ontzettend ingeburgerd in de maatschappij van die dagen dat het ronduit revolutionair te noemen was. Je zou bijna zeggen, goddelijk geïnspireerd. Wellicht was de geest van de Schone in hem gevaren of in haar. Want zijn plan zou natuurlijk nooit door kunnen gaan als zij niet te overtuigen was.

Hij voerde echter vastberaden zijn plan door. Dit deed hij door, toen zij op een ochtend wakker werd, te wachten tot zij zich geheel had aangekleed. Maar net toen ze haar slaapkamer uit wilde lopen, liep hij op zijn beurt naar haar toe. En wat er toen gezegd werd en gebeurde moet ongeveer als volgt zijn geweest:

“Een ogenblik, liefste. Ik wil je graag vragen om even te blijven staan.”

Nu had de schilder wel vaker vreemde verzoeken aan zijn vrouw, dus ze was niet heel verbaasd. De schilder zette zijn schildersezel op en pakte zijn verf en kwasten. In enkele lijnen stond zij op papier en de details vulde hij in. Hij schilderde haar zoals ze daar stond, een mooie vrouw met teveel kleding aan. Zij merkte wat hij deed en nam als vanzelf een verleidelijke pose aan, leunend tegen de deurpost, haar armen over elkaar en haar gewicht steunde meer op het linkerbeen dan het rechter, zodat haar heupen wat gekanteld werden. ...

... Ze kon vast zijn blikken voelen die details van haar silhouet in zich opnamen en genadeloos vastlegden op canvas. Zijn kwasten flitsen over het canvas, en hij schilderde alsof hij door een koorts bevangen was. In een mum van tijd had hij het schilderij af. Hij draaide het om en toonde het haar.

De eerdere stelling, dat de geest van de Schone over hen neergedaald was, zou wel eens waar kunnen zijn geweest. Dit schilderij was een meesterwerk. Ze was zo levendig afgebeeld dat het bijna leek alsof ze elk moment uit het schilderij kon stappen, heupwiegend naar de toeschouwer zou lopen en haar volle lijf tegen hem aan zou drukken. Zij keek trots naar het werk van haar man, de schilder keek al even trots naar zijn muze. Voorzichtig zette hij een nieuw doek op zijn ezel en met zijn ogen nodigde hij zijn vrouw uit een nieuwe pose aan te nemen. Die twijfelde even. Hoe moest ze gaan staan?

Hij zag haar twijfel en gaf haar de aanwijzing: “Waarom sla je je gewaad niet wat open? Dan kan ik wat meer details verwerken in een volgend schilderij.”

Aarzelend sloeg zij haar gewaad wat open. Haar schilhout was te zien geweest onder de strakke zwarte stof, maar haar ondergewaden waren wit. Of eigenlijk doorschijnend wit. Wanneer ze haar bovenkleed zou openen zou de huid van haar buik te zien zijn. Alleen toen ze geboren was, was het haar toegestaan geweest naakte huid te hebben. Maar het vuur waarmee hij haar had afgebeeld was zo aandoenlijk en vleiend geweest dat ze er in meeging. ten ...