De Tiende Huwelijksnacht - 4 - Sex Verhalen

De Tiende Huwelijksnacht - 4

... opgewekt, maar de man kon zich daarna niets herinneren van deze handeling. Het zaad werd in een al even bedwelmde vrouw gegoten, in de hoop dat het een kind zou opleveren. Een vernederend protocol dat vaak herhaald moest worden om resultaat te hebben.

Gelukkig laat de menselijke aard zich niet zomaar temmen. En dat verlangen, om met een ander samen te gaan, is zelfs niet door de kracht van Geloof te onderdrukken. Vooral de mannelijke aard is woest en ontembaar en zij zullen alles doen om hun zaad te storten. En de kennis over hoe dat moest is hen vaak aangeboren, net als veel vrouwen er ook wel achterkomen hoe ze genot moeten schenken aan zichzelf. Wie hier trouwens op betrapt werd wachtte gegarandeerd een doodstraf, maar zelfs dat weerhield hen niet. Vreemd genoeg kwam het in die dagen veel meer voor dat een man een andere man bevredigde. Er ontstonden zelf hele cultussen, geheime genootschappen, gericht hierop.

Maar het verlangen naar de schoonheid van vrouwen bleef branden in de harten en de lendenen van de mannen. En vanzelf sprekend waren er ook vrouwen die graag hun schoonheid tentoon hadden gespreid als de heersende zeden hen dat niet verboden hadden. Maar voor één man bleef het niet bij stiekeme dagdromen in het gezelschap van andere mannen. Hij was de overheersing van de priesters meer dan zat en besloot vanaf heden zijn leven (en niet alleen zijn leven) weer in eigen hand te nemen. Het was niet meer dan logisch dat hij deze conclusie had getrokken. Deze man ...

... was een schilder. Aangezien het verlangen om kunst te maken vaak voorkomt uit seksuele drift waren er zeer weinig kunstenaars van welke soort dan ook, in Soroga te vinden. Maar deze man was het niet te min.

Hij was tevens lid van de diverse herenclubs die Soroga rijk was. Daar werd keer op keer het verlangen het vrouwenlichaam te aanschouwen besproken en uit het keurslijf van de priesters te breken. In de clubs waren deze verlangens dan wel bespreekbaar, maar altijd lag het schuldgevoel op de loer en zodra men de drempel overstapte was er altijd die wurgende greep van de Ene God, die alles zag en evenveel veroordeelde. Wat gefluisterd werd in donkere, rokerige kamertjes, kon het daglicht niet verdragen en nooit werden plannen echt ten uitvoer gebracht. Niemand had het lef. Behalve hij.

Nu was de schilder getrouwd. En net als zoveel schilders was hij niet erg rijk. Zijn huis had weliswaar twee kamers, maar de muren waren zo dun dat hij zijn vrouw in haar bed kon horen omdraaien. Ze was nooit uit zijn gedachten. Kunstenaars zijn altijd schuinsmarcheerders geweest en hij was geen uitzondering. Hij had, voor het trouwen, het gezicht van zijn vrouw al ooit gezien, terwijl zij de haren los droeg. Een bijna onvergefelijke zonde. Tevens had hij haar gezien in de gewaden die ze normaal alleen mocht dragen als ze onder vrouwen was. Stevige borsten, ronde billen, wulpse heupen. Ze was eigenlijk zelden uit zijn gedachten en hij kon het idee dat haar schoonheid langzaam onder dikke ...