1. Buitenspel


    Datum: 26-5-2018, Categorieën: Extreem Auteur: Marissa, Bron: Opwindend

    Voetbal boeit me. Nou ja, een beetje dan. Ik kan zelf redelijk tegen een bal trappen, maar ik ben al een paar jaar geleden gestopt met meisjesvoetbal. Mijn vriend speelt nog wel. En natuurlijk moet ik dan mee, ook al spelen ze in een lage klasse. Ik moet zelfs mee naar de uit-wedstrijden.
    
    ‘Jij leidt de tegenstander mooi af, popje.’ Hij noemt me altijd popje, ook al corrigeer ik hem nog zo vaak. Hij wil dat ik mee ga omdat als mijn blonde haren en mijn rokje or jurkje in de wind wapperen, de tegenstanders hun ogen niet altijd op de bal houden.
    
    Ik weet niet of Marks theorie klopt. Ik heb ook wel eens de indruk dat ze harder hun best doen als er een ‘lekker wijf’ aan de kant staat. Ik wilde zeggen: ‘een mooie vrouw’, maar ik zal mezelf niet snel mooi noemen. Maar voor een voetballer is bijna iedere jonge vrouw automatisch een ‘lekker wijf’.
    
    Ja, dames, we worden gekeurd als vlees aan de rand van het veld. Elders misschien ook wel. Maar zeker als we aan de krijtstrepen staan om onze mannen aan te moedigen. Eerlijk is eerlijk. Ik doe er zelf aan mee. Ik keur het vleeswaar dat tussen de lijnen staat.
    
    Ik doe dat waarschijnlijk meer en intensiever dan de andere spelersvrouwen. Terwijl zij kletsen, geef ik de mannen in de korte broeken scores. De nummer vier van de tegenstander verdient een vier voor aantrekkelijkheid. Hij is tegen de 40, heeft een bierbuik en zijn donkerbruine haar zit groezelig. Maar de nummer zes verdient een 9. Hij is lang, slank, een baardje van twee ...
    ... of drie dagen op de kin en hij heeft stevige dijbenen. Hij is snel, een echte sprinter. Hij scoort twee keer voor zijn club die middag. En zo ga ik de spelers 1 voor 1 langs, van de keeper tot de spits.
    
    Na afloop van de gewonnen (ze winnen bijna altijd) wedstrijd, krijg ik van Mark een zoen vol op de mond. Hij knijpt daarbij in mijn achterwerk en hij gluurt of hij blikken van de tegenstander toegeworpen krijgt. Ik ben zijn trofee. Ik weet het. Het windt hem op. En het windt mij op.
    
    Als hij me loslaat, knipoogt hij. Dat is omdat hij weet wat er gaat gebeuren. Na het douchen, maar voor de kantine wordt betreden, neemt hij me van achteren in het materiaalhok, waar hij de sleutel van heeft. Dat is nog een reden waarom ik altijd een rok of een jurk draag.
    
    ‘Als ik win, voel ik me een man’, zegt hij altijd. ‘En mannen willen twee dingen: winnen en neuken.’ Op zaterdag is hij altijd de man. Als hij scoort, mag hij in mijn mond klaar komen. Die regel heeft hij zelf bedacht. Hij is spits en scoort vaak.
    
    Tijdens uit-wedstrijden proberen we ook altijd een plekje te vinden voor de seks. Dat lukt meestal niet, maar als het lukt, kruip ik met een rood hoofd in Marks auto. Zijn teamgenoten die ook in het busje zitten, weten alles, maar zeggen niets. Soms vraag ik me af of de tegenstanders ook weten wat wij doen in de derde helft als Mark heeft gewonnen.
    
    De kampioenswedstrijd
    
    Dat het in de laatste seconden van de wedstrijd mis kan gaan, bewees Ajax onlangs. Mark baalde stevig ...
«1234»