Spiegelbeeld Van Mijn... - Sex Verhalen

Spiegelbeeld Van Mijn...

... bureau. De aangereikte pen neem ik over. Zo te zien staat er een hoop ingewikkelde tekst. Ik probeer het niet eens te lezen. In begrijpend lezen ben ik sowieso nooit goed geweest, wat waarschijnlijk met mijn dyslexie te maken heeft. Op het door Jack aangewezen stippellijntje kriebel ik mijn handtekening. Ik geef Jack de pen terug en ga weer op de bank zitten. Jack is ook opgestaan. Hij doet links en rechts wat met de camera’s. Waarschijnlijk heeft hij ze aangezet. Terug op zijn stoel drukt hij als laatste ook op een knop van de camera die op het bureau staat.

“Goed, dan kunnen we beginnen. Heb je een identiteitsbewijs bij je?”

Op mijn volgende knikje vraagt Jack of hij dit mag zien. Uit mijn tasje pak ik mijn beurs en haal daar mijn identiteitskaart uit. Ik sta weer op, loop naar Jack en geef hem het document. Jack bekijkt het nauwkeurig. Dan kijkt hij naar mij. Even is het angstvallig stil.

“Je bent pas zeventien! Aan de telefoon zei je dat je achttien was.” Shit. In de advertentie stond dat ze modellen zochten vanaf achttien jaar. Hoewel er gezegd was dat ik een ID-kaart mee moest nemen, had ik niet verwacht dat dit zo nauwkeurig gecontroleerd zou worden. Deze Jack is duidelijk niet zo gemakkelijk om de tuin te leiden als mijn moeder of mijn docenten.

“Maar ik word later dit jaar achttien. Ik dacht dat jullie dat bedoelde in de advertentie. Dat jullie modellen zochten die dit jaar achttien worden.”

Ik zie aan Jack dat hij mij niet gelooft. Dit gaat helemaal ...

... de verkeerde kant op. Ik sta waarschijnlijk sneller weer buiten dan dat ik binnen ben gekomen. Die catwalk kan ik wel vergeten.

“Luister eens goed Maaike. In het modellenwereldje is alles gebaseerd op vertrouwen. Zonder dat vertrouwen werkt het niet. Liegen is echt not done. Ik wil dit nog wel door de vingers zien, maar als ik je nog een keer op een leugen betrap, dan zijn we klaar. Heb je dat goed begrepen?”

Mijn eerste impuls is om te zeggen dat ik het echt niet zo begrepen had. Zoals altijd kan ik mij achter mijn dyslexie verschuilen. Hoewel het in mijn natuur zit om meteen in de verdediging te gaan en vooral fouten niet toe te geven, gaat er een voor mij onbekend alarm af in mijn achterhoofd. Misschien moet ik eens een andere tactiek gebruiken en niet frontaal de aanval zoeken. Met deze man valt duidelijk niet te sollen en ik heb hem nodig om aan werk te komen.

“Sorry meneer de Vries. Ik zal voortaan altijd eerlijk zijn. Echt waar,” fluister ik er nog zachtjes achteraan. Opnieuw laat Jack zo'n ongemakkelijke stilte vallen.

“Vooruit dan. Ga maar weer zitten” zegt hij, terwijl hij mijn ID-kaart teruggeeft. Terwijl ik weer plaats neem op de bank, realiseer ik mij dat dit allemaal is opgenomen door de camera’s. Hopelijk knipt hij dit uit de montage, want anders kan ik alsnog een carrière als mannequin vergeten.

Jack is opgestaan en heeft de videocamera die op het bureau stond nu in zijn hand.

“Op de eerste plaats wil ik dat je mij Jack noemt en niet meneer de ...