Onvoorziene Gevaren - 5 - Sex Verhalen

Onvoorziene Gevaren - 5

... Paula was het niet anders. Halverwege het ontbijt kwam John binnen. Hij schoof aan.

“Paula, Isabel, ik moet jullie iets zeggen. Ik ben heel tevreden zoals jullie mijn vrienden entertainen. Ook al is het soms – en hierbij keek hij Isabel aan – niet prettig. Daarom mogen jullie wat meer bij elkaar zijn, want ik heb gemerkt dat jullie goed met elkaar kunnen opschieten.” Verheugd keken de vrouwen elkaar aan.

“Verder nog iets. Vanmiddag rond 5 uur komen twee vrienden. Jonge mannen, die de avond van hun leven willen beleven. Jullie begrijpen me wel. Zorg dat je om 5 uur klaar bent. Ik wil jullie in een avondjurk zien. Netjes opgemaakt, goed verzorgd. Jullie drinken wat met hen en gaan dan met hen dineren. In dit huis uiteraard. Gedraag je als een echte dame. Straal dat uit. Speel het spel goed en zorg dat als ze weggaan meer dan tevreden zijn. Begrijpen jullie wat ik zeg?”

Paula en Isabel knikten bijna gelijktijdig. En Paula zei: “Natuurlijk, John. Je kunt op ons vertrouwen.”

“Ik had ook niet anders verwacht.” Daarop stond hij op. Zonder zijn ontbijt aan te raken liep hij de kamer uit en waren Isabel en Paula op de bodyguards na, weer alleen. Tijdens het ontbijt spraken ze over van alles en nog wat. En natuurlijk over de avond die kwam. Na het eten werden ze niet door hun bodyguards naar hun kamers gebracht. Blijkbaar had John hen geïnstrueerd dat de dames bij elkaar mochten blijven.

Ze gingen naar de tuin op gepaste afstand gevolgd door een bodyguard.

Bij het ...

... zwembad gingen ze zitten. Isabel begon: “Paula, ik ben zo blij jou ontmoet te hebben, maar ik ben ook bang.”

“Waarom bang?”

“Om van jou gescheiden te worden natuurlijk.”

Paula glimlachte: “Dat is lief van je.”

“Weet je, er komt een moment dat John ons gaat vervangen. En dan? Wat gebeurt er dan met ons? Het houdt me erg bezig. Voorlopig is John tevreden, maar het moment gaat wel een keer komen.”

Ze kon Paula niet opzadelen met de informatie over de al 4 vermiste jonge vrouwen. Het zou haar doodsbang maken. Voor zichzelf was ze niet eens zo bang. Ze vertrouwde erop dat het huis in de gaten gehouden werd. En ze wist vrijwel zeker dat er niets in dit huis zou gebeuren. Dat is veel te bedreigend voor John. Maar toch...!

Paula antwoordde niet.

“Ik moet er op de een of andere manier achter zien te komen.” Met deze woorden stond Isabel op. Ze trok Paula overeind. “Kom, laten we nog een stukje lopen.” Haar vasthoudend liepen ze langzaam door de tuin om het huis heen. Isabel zag het het hondenhok dat daar nog steeds stond. Ze wees Paula op de metalen deur aan de achterkant.

“Wat is daar?” vroeg ze.

“Opslagruimte, zover ik weet.”

Ze liepen verder. De garagedeuren stonden dit keer open. De dames zagen de grote ruimte. Aan de zijkant stond een busje. Iemand was ermee aan het werk. Isabel viel onmiddellijk de geblindeerde ramen op. Zo doen ze het natuurlijk, schoot het door haar hoofd, met het busje! Ze zei echter niets tegen Paula. Weer een puzzelstukje. Ze ...