De Club - 2 - Sex Verhalen

De Club - 2

... Ik...' probeerde hij weer iets zinnigs te bedenken.

'Ik weet niet of ze nog lang willen wachten. Volgens mij zit er al één een bon te schrijven...'

'Waar zijn ze dan?'

'Bij hun auto.' Ik begon het bijna zelf voor me te zien, terwijl ik gewoon in een donkere garage zat.

'Maar wil je dat dan?' vroeg hij daarna, toch wel een beetje uit het niets. Ik was echt stomverbaasd. Ten eerste omdat hij het nog leek te geloven ook, en ten tweede omdat hij het echt zou willen. Als hij dit van mij verlangde, zag ik eerlijk gezegd geen toekomst meer samen. En toch bleef ik mee spelen...

'Dirk, weet je het zeker? Want ik dacht aan laatst. En als je dit wilt, dan wil ik dat best voor je doen.' slikte ik nog gespeeld zwaarmoedig.

Hij twijfelde lang maar ging daarna toch vrij zelfverzekerd overstag. 'Ja.' zei hij eerst. 'Ik wil dat je dat doet. Alleen pijpen dan.' Ik kon m'n oren niet geloven. Dacht hij dat nou echt? Dat ik dat zou doen? Wat een gek.

'Okay, dan hang ik nu op.' zei ik dan nog een beetje treurig, en dit keer niet gespeeld. Ik schudde al uit verontwaardiging met m'n hoofd. Ik was bereid weg te rijden zodra ik opgehangen had...

'Wacht!' hoorde ik nog net.

'Ja?' antwoordde ik snel.

'Je weet toch dat ik van je hou, he?' moest hij toen nog kwijt. Toen wist ik even niet wat te zeggen. Dit klopte op geen enkele manier in mijn hoofd. Maar het veranderde alles op de een of andere manier.

-

'Dirk?' vroeg ik hem stil.

'Ja, schatje?' probeerde hij ...

... voorzichtig.

'Ik zit in de garage in de auto. Ik ben al thuis.' Weer volgde er een lange stilte. 'Kan je hier naartoe komen? Dan kan jij die agent zijn.' stelde ik voor. Hij hing op.

-

Ik was bang het verpest te hebben. Ging ik te ver? En hij dan? Hij geloofde het echt. Hij geloofde mij en dat ik in staat was zoiets te doen. Het toonde aan hoe ziek hij was, als je het mij vroeg. Ik liet m'n hoofd vallen en keek naar m'n telefoon. Ik hoopte hem stiekem opgewonden te krijgen en dan konden we misschien weer wat doen. Al zou ik hem alleen maar aftrekken.

-

Ik schrok me rot toen ik opeens zijn gezicht voor het raam zag. Hij keek boos. Ik keek hem moedeloos aan en hij tikte op het glas en ging weer recht op staan. Ik wilde de deur opendoen, maar die hield hij plots tegen. Waarom deed hij dat nou weer?

'Dirk? Ik...'

'Sorry mevrouwtje. Maar uw vriend is hier niet om u te redden.' hoorde ik hem opeens zeggen. 'Wilt u alstublieft uw raampje even opendoen?' Ik had even nodig totdat het tot me doordrong. Hij bleef daar staan, iets dichter op de portier en nog voordat ik de sleutel in het contact had gestoken om het raampje te laten zakken, zag ik hem al zijn gulp losmaken. Ik begon meteen te giechelen en ik schudde weer met m'n hoofd uit ongeloof. Ik kende deze Dirk helemaal niet. Maar nu tikte hij weer op het raam. Niet met zijn knokkels, maar met zijn harde eikel. Het klonk een stuk doffer, en ik vond het vermakelijk. Dus deed ik snel m'n raampje open. Hij was niet boos. ...