Korfbal - 86 - Sex Verhalen

Korfbal - 86

... echt pijn, want de scherpe randen drongen in het vel wat haar kuitbeen omspande en doordat er weinig vlees tussen het vel en het bot zat, drukte haar hele gewicht op een paar uiterst kleine drukpunten.

Daarna herhaalde ik hetzelfde, maar nu voor haar moeder. Daardoor kreeg Kyara een heel groot deel van het gewicht van haar moeder extra te verwerken; ondanks dat ik Iris best hard aan haar haren omhoog trok.

Kyara jankte en begon heel moeilijk adem te halen. Korte tijd later werd het iets minder, maar haar moeder maakte vergelijkbare geluiden. Ik was er van overtuigd dat dit nog wel zou veranderen.

Met nog meer tiewraps maakte ik hun eigen bovenbenen en hun voeten vast, zodat ze zich niet meer op het ‘voetenbankje’ konden verschuiven en dat de drukplaatsen niet verschoven.

Daarna pakte ik een zacht en vrij dik touw en bond daarmee hun hoofden aan elkaar vast: voorzichtig, maar stevig maakte ik het touw vast over hun ogen, zodat ze gedwongen waren om hun oogleden te sluiten: ze konden ze maar een klein beetje opendoen, maar dat was geen probleem: dat kleine spleetje zou zich snel vullen met traanvocht. Dat troebele zicht zou alleen nog maar meer helpen in hun misère.

Dat was het moment dat ik sprak. Ik zei: “Ik heb jullie pijn beloofd en daar is nu al geen twijfel meer over. Het gaat erger worden. Iris, noem jij eens iets waardoor het erger gaat worden?”

“Ik weet het niet Mark”.

“Sinds wanneer kan je niet meer nadenken?”

“Het doet echt heel erg pijn, ...

... Mark”

“Dat is mooi, want dat was ook de bedoeling”.

Iris humde en ik herhaalde de vraag aan Kyara. Die antwoordde: “Dat kan van alles zijn, maar ik denk dat ik te voorzichtig zal zijn, dus ik hoop dat jij zelf een passende verzwaring zal bedenken, Mark”.

Ik humde, ten teken dat haar antwoord voldoende was en zei: “Het woord verzwaring is passend gekozen”.

Ik zette mijn voet op de bovenbenen van Iris en drukte het hoofd van Kyara naar beneden. Ik gaf maar een paar kilo druk, maar ze jankten allebei even en de tranen stroomden over hun wangen.

Daarna nam ik afstand en bekeek mijn handige werk.

Ze begonnen elkaar te martelen: elke millimeter dat de één bewoog, voelde de ander, waardoor ze wat verder op het bankje gedrukt werd. Elke verlichting of poging daartoe zorgde bij de ander voor een verzwaring.

Beide vrouwen waren heel lenig, waardoor ze het vast wel even vol zouden houden maar de pijn die ze nu al kregen, was echt nog niet het laatste. Hun onderbenen zouden gaan tintelen doordat er minder bloed stroomde, hun knieën zouden uit elkaar willen gaan en de spieren daar oprekken.

Om het proces wat te versnellen, pakte ik een zapper en een stokje. Ik liet de zapper even knetteren en ik zag dat ze allebei opwipten van schrik. Ze haatten dit ding.

Allebei.

Ik hield hem op de buik van Kyara en zapte. Ze wipte omhoog, en kreunde twee keer: één keer door de schok en één keer door het neerkomen op haar gevoelige onderbenen.

Daarna snel bij Iris en snel ...