Het Satorvierkant - 1 - Sex Verhalen

Het Satorvierkant - 1

7 januari 2015 - Père Lachaise, Parijs

*NIEUWSFLITS* In het hartje van Parijs zijn zeker twaalf doden en zeven gewonden gevallen bij een schietpartij op de redactie van het Franse satirische weekblad Charlie Hebdo. De terroristen gingen ongezien brutaal te werk, en vluchtten schietend door de straten van de Franse hoofdstad. Van hen ontbreekt op dit moment elk spoor. ***

WOLF

Het charmante en romantische Parijs waar ik zo gek van ben, is veranderd in een stad in oorlog: politiewagens en ziekenwagens rijden af en aan in een gekmakende kakafonie van sirenes en alarmsignalen. Ongeruste bewoners steken hun hoofden uit de vensters om informatie uit te wisselen met hun buren. Een groep tieners rent schreeuwend voorbij. Zelf ben ik ben vanuit mijn hotel onderweg naar het Centre Pompidou. Na succesvolle maar slopende onderhandelingen met een klant, ben ik toe aan enkele dagen ontspanning.

Tevergeefs, want even verder word ik tegen gehouden door een gewapende agent. "Bent u toerist?" vraagt hij. Ik knik snel. "Keer terug naar uw hotel en kom niet meer naar buiten. Waar logeert u?" "Novotel", antwoord ik zonder aarzelen. De agent wijst een zijstraat aan. "Vermijd de boulevards en metro. Stap bij het minste onraad een flatgebouw binnen." Ik knik nogmaals en maak rechtsomkeer. De agent kijkt me na. Wanneer zijn radio begint te ratelen, draait hij zich schreeuwend in de microfoon om en verdwijnt hij om de hoek.

Ik passeer Père Lachaise, het beroemde kerkhof. Een van de ...

... zwarte smeedijzeren toegangshekken staat een stukje open, alsof er net iemand doorheen is geglipt. Ik duw het verder open en ga naar binnen. Het rumoer van de stad lijkt te verstommen. Hier heerst stilte en rust. Ik laat mijn blik over de graven dwalen: nette grafstenen bij de hoofdweg, meer overwoekerde stenen verderaf. Voor een indrukwekkende stenen muur staat een rij oudere grafstenen, als gebroken tanden een beetje scheef en half weggezakt in de aarde. Een engel met een kapotte vleugel staart me met lege ogen aan. Een lichte bries strijkt door de bomen. Twee duiven fladderen tussen de graven. Rond 1 van de graven staan dranghekken - dit van Jim Morrison - maar vandaag ligt het er verlaten bij.

Onder een overhangende boom zit een jonge vrouw in kleermakerszit voor zich uit te staren. Haar ogen fixeren zich op één van de betonnen grafstenen die voor haar liggen. Ze kijkt triest. Een smeulende joint ontsnapt met korte tussenpozen aan haar lippen. Op haar schoot ligt een boek: Diana Gabaldoon - outlander. Haar korte haren zijn wit gevervd, zwarte make-up accentueren haar ogen. In haar lip heeft ze een piercing. Een veel te grote gebreide trui verbergt haar figuur. Ze is eerder mager dan mollig. Onder haar minirok draagt ze felgekleurde netkousen, aan haar voeten combat boots.

Iets in haar houding intrigeert me en ik stap op haar toe. "Wolf", stel ik me voor. "

Marie

" antwoordt ze in een typisch frans accent. Met een uitnodigend knikje gebaart ze me te gaan zitten. ...