Gastvrouwen In Huis... - 19 - Sex Verhalen

Gastvrouwen In Huis... - 19

... rare. Kom, we gaan langzamerhand terug naar huis.” Ze riep de Husky. “Sylvia! Hierrr!” De Husky kwam rennend naar ons toe, de rest er achteraan. “Goed zo… Brave hond.” De riem werd omgedaan en we liepen de wei uit, het fietspad langs de weg op, richting huize Amelink. Bowy liep vlak naast Cora, haar bijna in de berm drukkend. “Wat heb jij toch? Raar beest…”

De reden van het gedrag van de honden merkten we honderd meter verder. Een vrachtwagen kwam ons achterop en schakelde nogal bruut terug. Eenmaal naast ons klonk een luchthoorn en met veel lawaai reed het gevaarte vlak voor ons door de berm, het fietspad op en stopte. Gesis van de luchtrem volgde. Cora was stil blijven staan, haar blik woedend.

“Ex vriend, Gerard. Zal wel weer problemen gaan maken.” Het bestuurdersportier hoorden we open en dicht gaan en een magere knul liep de truck langs. Ik herinnerde me hem nog wel van de keren dat hij Cora van school ophaalde. “Zo… Meteen maar een nieuw vriendje opgepikt?” Hij keek me minachtend aan. “Niet veel soeps, zo te zien. Ga jij maar met je lego spelen knul." Ik werd nijdig, pakte mijn telefoon en begon te filmen, de telefoon in de houder aan mijn broek vastgemaakt. Zo kon ik filmen en had ik toch m'n handen vrij.

Cora zei niets, maar liep gewoon door, langs de truck heen. “Hé! Ik praat tegen je!” Gerard greep haar arm, maar Cora weerde hem af. “Ga wég. Ik waarschuw je niet meer; nog een keer met je poten aan me zitten en je gaat pijn hebben. Ik wil je nooit meer ...

... zien. Ga weg, ga maar naar je vriendinnetjes in Praag, Kopenhagen, Warschau of weet ik veel waar. Ik ben helemaal klaar met je.”

Ik keek naar haar: daar stond de Cora die ik kende van school: hautain, een uiterst strakke blik op haar gezicht en klaar voor een of andere judo-move. “We spreken elkaar nog wel, trutje. Als je zonder je vriendje en je hondjes loopt, ben je van mij.”

Cora sprong op hem af en een seconde later lag hij voorover op de grond, Cora bovenop hem en zijn arm in een pijnlijke hoek. “AU! Kutwijf! Ga van me af!” Meer zei hij niet: Sylvia duwde haar snoet tegen gezicht, al grommend, Bowy aan de andere kant. “Ik ben helemaal niet van jou, jochie. Judo boeide je vroeger niet. Je interesseerde je er niet voor en was te lamlendig om iets aan sport te gaan doen. Nu voel je even hoe stom dat was. Als ik je arm iets verder optil, kun je je melden op de spoedeisende hulp. Ik ga je loslaten, en dan stap je in de cabine van je truck en rijdt héél rustig weg. Geen overdreven toeren, geen getoeter of ander lawaai… En je laat je snoet hier nooit meer zien. Doe je dat wel: de honden weten hoe je ruikt en grijpen je als je probeert bij ons binnen te komen. En als zij het niet doen, doe ik het wel. Of mijn vader. Of mijn vriend hier. Begrepen?”

Er kwam geen antwoord en Cora draaide zijn arm iets verder omhoog. “Begrepen?” “Ja…” piepte hij zachtjes. Cora liet hem los. “Sylvia, Bowy: back.” De Husky en de Lab gingen langzaam naar achteren. Gerard stond op. We keken hoe hij ...