De Spanning Ten Top - 7 - Sex Verhalen

De Spanning Ten Top - 7

... niets had voorgedaan. Of eerder: wílde dat overwegen. Maar het had allemaal zo levendig geleken, zo écht … Als ik al mijn ervaringen met hen beiden op een rijtje zette, alles opsomde wat ik van hen afwist, viel het feit dat ze elkaar geneukt hadden wel héél erg uit de toon. Het 'paste' niet bij hen, het klopte van geen kanten. Daar stond dan weer tegenover dat wat ik had gezien zó specifiek was …

Het wás gebeurd, dat kon gewoonweg niet anders − toch? Hoe grénzeloos naïef zou het zijn om het bewijsmateriaal te negeren dat ik met mijn eigen ogen had geregistreerd en daarna in mijn geest had opgeslagen? En als het inderdaad waar was, betekende dat dat mijn leven zoals ik het had gekend ten einde was. Want hoe kon ik in vredesnaam verder met hen samenleven in de wetenschap dat ze het zo wanstaltig bruin hadden gebakken? Het verstandigst leek het om

stante pede

mijn biezen te pakken, en zoveel mogelijk afstand tussen mij en deze twee zondaars te scheppen, om aan hun verdorvenheid te ontkomen. Maar wat moest ik dán? Waar kon ik dan naartoe? Hoe kon ik aan anderen uitleggen wat er speelde? Wat moest ik zeggen tegen mijn vrienden, mijn familie …? Eén ding stond vast: ik kon niet gewoon naar de politie bellen en vertellen wat ik had gezien. Dat kón ik simpelweg niet. De sociale gevolgen zouden niet te overzien zijn; de schaamte, de achterklap, de scheve blikken … nee, dat zou ik niet aankunnen, en hoezeer ze ook uit de bocht waren gegaan, dat kon ik ze echt niet aandoen. Hoe ...

... vreemd het ook mocht klinken, het zat niet in mij om hen net zozeer te kwetsen als zij mij hadden gekwetst. En daar kwam uiteraard nog bij dat ik niets kon bewijzen. Het was mijn woord tegen dat van hen. Als ik nu de politie opbelde, zou dat op zich al volstaan om mijn leven finaal te verwoesten. Dit zou sowieso uitmonden in totale chaos, wát ik ook ondernam, hóé ik de zaken ook aanpakte.

Maar wat als er niets van aan was? Wat als het niet meer dan een hersenspinsel was? Wat als ik door de verzengende hitte een klap van de molen had gekregen? Wat als dit niet meer behelsde dan een diepgewortelde angst die aan de oppervlakte kwam? De angst, gevoed en in stand gehouden door het gevoel dat ik niet goed genoeg was voor mijn echtgenoot, hem niet waard was, om hem aan een andere vrouw te verliezen, een die jonger was, en knapper om te zien? En in mijn hoofd had ik mijn dochter in dat plaatje ingepast. Die beantwoordde immers aan alle criteria: ze was zéker weten mooier dan ik, had fraaier haar, veel en veel dikkere tieten, en een stel billen om duimen en vingers bij af te likken. Met haar lichaam wist ze alle mannen het hoofd op hol te brengen, terwijl mijn lijf er misschien nog net mee door kon, maar in elk geval te lijden had gehad onder de tand des tijds.

Mijn man was bijzónder aantrekkelijk, daarvan was ik me terdege bewust, net als van het feit dat hij die uitwerking ook op ándere vrouwen had. En als hij daarvoor te porren was geweest, had hij moeiteloos een andere vrouw ...