Het Leger Van... - 6 - Sex Verhalen

Het Leger Van... - 6

... de berichtgeving een perfect systeem laten ontwikkelen, waardoor binnen een dag iedere plaats van het land te bereiken is.

Nadat ik al die beweeglijkheid wat heb zitten bekijken keren mijn gedachten terug naar Claire, mijn halfzusje. Wat zou haar bezield hebben om zo stiekem mee te reizen? Ik kan er eigenlijk wel van genieten dat het zo’n initiatiefrijke dame is, dat is ook wel gebleken toen ze me enkele nachten terug wist te verleiden. Maar tegelijk voel ik een soort van boosheid want dit kan natuurlijk niet. Vrouwen horen hun plaats te kennen en die zal ik haar zeker inpeperen. Maar niet nu, want hoewel ik nu het voorrecht heb mijn eten hier te laten komen ga ik voor het eerst dat ik weer hier ben in de centrale dinerzaal wat eten. Daarna hoop ik in de salon prins Philip te treffen…

Pik- en neukorde

Bij mijn binnenkomst is het al een drukte van belang, ik had niet in de gaten dat het al zo laat is. En hoe anders is mijn entree nú dan die andere keer, nog maar amper twee weken geleden. Toen was er niemand die me wilde laten aanschuiven en vandaag… het ene na het andere gezelschap aan de ene na de andere tafel vraagt me in hun midden te komen. Het maakt in één klap duidelijk wat het met je status hier doet als de koning zich in je interesseert.

Terwijl ik wat besluiteloos ronddrentel, ondertussen als een soort vorst iedereen toeknikkend en aan het lijntje houdend, hoor ik ineens achter me een stem: ‘keuzeproblemen, mon chèr?’ Als ik me omdraai kijk ik recht in het ...

... grijnzende gezicht van prins Philip, die me met zijn broeierig donkere ogen zeer geïnteresseerd aankijkt. ‘Hoogheid’ zeg ik, een lichte buiging makend. ‘Inderdaad, al deze mensen zijn ineens erg geïnteresseerd in mijn eenvoudige persoontje.’

‘Nou, wen er maar aan, Duc de Montauban. En laat die fratsen van dat buigen en zo voortaan maar achterwege, want ik geloof dat mijn broer ons tot elkaar veroordeeld heeft, is het niet?’ Hem aankijkend peil ik hoe hij dit bedoelt maar als ik dan de pretlichtjes in zijn ogen zie grijns ik breed en antwoord: ‘dat geloof ik ook, hoogheid. En ik zie er naar uit! En mag ik voor U Charles heten?’ Philip knikt en reageert vervolgens door me amicaal een mep op mijn schouders te geven, dan slaat hij zijn arm om me heen en iedereen stomverbaasd het nakijken gevend troont hij me zo mee naar zijn gezelschap, dat in een loge terzijde van de zaal zit. Ik heb het gevoel dat ik er een vriend bij heb en het voelt góed, ik mag hem…

Aan deze tafel is het een vrolijke bedoening, het gezelschap is een mengelmoesje van zo’n tien of elf dames en heren die zo’n beetje allemaal het hoogste woord willen hebben. Af en toe neemt Philip, die tegenover mij zit, deel aan het gesprek maar eigenlijk de meeste tijd zit hij het allemaal wat aan te kijken en vooral voel ik regelmatig hoe zijn ogen op mij branden, alsof hij met die kooltjes van ‘m gaten probeert te branden in mijn lijf.

Ik ben naast chevallier de Lorraine terecht gekomen, een nogal opgetut heerschap ...