Lars En Mark - 7&8 - Sex Verhalen

Lars En Mark - 7&8

... rugzak.

We trekken onze jas aan en lopen naast elkaar naar buiten. ‘Hoor es hier’ zegt Dani, ‘ik wil je helemaal niets wijsmaken want daar heb ik geen enkel belang bij, en ik wil je ook niet versieren of zo want mooie binken zoals jij die vallen toch niet op mij. Maar ik kan het niet aanzien wat er zich voor m’n ogen afspeelt, ik ben gekke Henkie niet!’ We moeten nu uit elkaar want ik moet naar de bushalte en Dani is op de racefiets, maar hij loopt met zijn fiets aan de hand met me mee naar de bushalte. Daar haalt hij wat uit zijn binnenzak en geeft het aan mij. ‘Hier, mijn visite kaartje’ en reikt het me aan. Ik bekijk het, zijn naam, adres, email en 06 staan er op.

Dankjewel zeg ik tegen hem. ‘Als ik gelijk heb, en je wil er over praten of je hart luchten dan bel je me maar, oké?’ ‘Enuuuh, stel nou dat het niks wordt met die Lars hé? Zegt hij met een verlegen grijns, ‘denk je dan dat ik een kansje bij jou heb?’ Ik kijk hem even aan, dan kijk ik naar zijn visitekaartje en dan weer naar hem. Dan verschijnt er geforceerd een vage glimlach op mijn gezicht, ‘wie weet’ zeg ik dan terug… Ik stop het kaartje in de binnenzak van me jas. Dani fietst weg en we steken nog een hand naar elkaar op.

Onderweg in de bus naar huis wordt het buiten donker, het begint te regenen en zelfs nog flink te waaien ook. Die omstandigheden dragen niet echt bij aan m’n gemoedstoestand. Ik zit vreselijk te piekeren en te prakkiseren. Ik kan de feiten en mijn gevoelens niet aan elkaar geknoopt ...

... krijgen en blijf maar onrustig in een cirkeltje ronddraaien, ik kom er niet uit. Aan één stuk door zie ik lars voor me, zijn gezicht en zijn glimmende ogen. En dan zie ik hem samen met Stijn voor me, zonder mij. Af en toe wellen de tranen in m’n ooghoeken op die ik onderdruk door maar snel met m’n ogen te knipperen. Ik moet zelfs de op karate geleerde ademhalingstechnieken toepassen om mezelf onder controle te houden, dat help wel een beetje.

Na twintig minuten stopt de bus op mijn eindbestemming en stap ik uit. De wind waait m’n haar in de war en de regen striemt tegen mijn gezicht. Ik ben intussen helemaal verward en m’n gedachten zijn totaal in de knoop geraakt. Lars met Stijn? Nee toch, zeg me dat het niet waar is. Ik weet het niet meer… Ik besluit naar Daan en Digna te gaan, zij moeten naar me luisteren, ik moet mijn ei kwijt. Ik moet wel tien minuten lopen voor ik daar ben en zet het daarom eenzaam op een hollen. Het licht van de straatlantaarns spiegelen in de grote plassen regenwater op de weg.

De harde wind heb ik tegen en ik worstel me vooruit. Ik hol en ik hol, ik struikel en val keihard languit op het harde asfalt. Felle pijn schiet door mijn knie en m’n enkel en ik probeer op te staan. De wind waait me weer tegen de grond. Kruipend en overstuur strompel ik door een plas regenwater weer overeind, mijn knie is flink geschaafd en m’n broek gescheurd. Mijn ziel breekt en de tranen lopen plotseling over mijn wangen, ik kan het nu niet meer tegenhouden. Laat het ...