In zijn handen 10 - Sex Verhalen

In zijn handen 10

... antwoordt hij geïrriteerd. “Ze betaalt ons salaris, weet je nog? Ze wil niet dat je gekke dingen gaat doen.” “Te laat,” mompel ik en verbreek de verbinding. Wat een klotezooi.

Ik merk dat Lisa naar me zit te staren, maar ik blijf stil. Zonder een woord te zeggen ga ik naar de keuken om koffie te zetten. Ik voel dat Lisa de keuken in komt. Ik moet iets zeggen, maar ik wil niet dat ze zich onnodig zorgen gaat maken. Ik zet een beker klaar en draai me naar haar om zodat we elkaar aankijken. “Wil je ook iets drinken?” vraag ik. Ze knikt. “Thee. Wat is er aan de hand? Waar heb je bewijs van nodig?” Ze laat zich niet snel afleiden. Ik zet de waterkoker aan. Ik heb trek in een biertje – of iets sterkers – maar heb helaas niks in huis. “Niks om je zorgen over te maken,” antwoord ik. “Frank kwam wat dingen tegen die in ons nadeel zijn bewerkt. Hij is ermee bezig, het stelt niks voor.” Gelukkig kan ik goed liegen, al doe ik het niet graag. Ze kijkt me wantrouwig aan. Ik voel een schokje door mijn pik gaan, ze heeft iets opwindends als ze me zo aankijkt. Mijn gevoelens liggen met elkaar in conflict. Aan de ene kant wil ik haar over het aanrecht drukken en haar keihard neuken tot ik al mijn frustraties eruit heb gebeukt. Aan de andere kant wil ik haar langzaam uitkleden, elke vierkante centimeter van haar liefkozen en zachtjes met haar vrijen.

Lisa Denkt hij nou echt dat ik achterlijk ben? Ik weet dondersgoed dat hij iets verzwijgt, maar ik weet ook dat het geen zin heeft door te ...

... vragen. Hij zal enkel geïrriteerd raken, maar hij zal geen antwoord geven. Ik ben dol op hem, maar hij is ook vreselijk gesloten. Ik ben blij dat hij zich open begint te stellen, maar het blijft heel beperkt. Het zou zoveel makkelijker zijn als hij zou praten. Tot nu toe weet ik enkel dat hij een jeugd vol adoptiegezinnen heeft en dat hij een foto van een vrouw bij zich houdt. Ik wil zo graag dat hij praat. Zwijgend kijk ik toe hoe hij koffie en thee zet. Aan zijn snelle bewegingen kan ik zien dat hij gespannen is. Ik kom naar hem toe en leg mijn hand op zijn onderarm. Ik voel zijn gespannen spieren onder mijn hand. Hij staakt zijn bewegingen en haalt diep adem, maar zegt niks. “Het komt wel goed,” zeg ik zachtjes, al heb ik geen idee wat er aan de hand is. We komen er wel uit, hoe dan ook. Michael zegt nog steeds niks. Er komt enkel een soort grom, meer niet. Ik kom dichter bij hem staan en leg mijn andere hand ook op zijn onderarm. “Echt, het komt wel goed,” zeg ik in een slappe poging hem te kalmeren. Hij kijkt me met donkere ogen aan. “Maak je maar geen zorgen, lieverd. Het is niks ernstigs.” Een fractie van een seconde laat hij zijn blik zakken naar mijn borsten, maar dan kijkt hij alweer naar de bekers waar hij mee bezig was. Ik weet wat hij nodig heeft. Hij kent maar één manier om zichzelf te kalmeren, en helaas is dat niet praten. Toch wil ik hem helpen, ik wil er voor hem zijn. Ik leg mijn armen om hem heen en kus hem in zijn hals. Met het puntje van mijn neus strijk ...