Marion Zoekt De Zon - 4 - Sex Verhalen

Marion Zoekt De Zon - 4

... je alsnog bedenkt, jammer dan, dat accepteer ik natuurlijk, even goede vrienden.’

De paardenfokker was een man van weinig plichtplegingen en maakte ook van zijn hart geen moordkuil. Romantiek kwam niet voor in zijn woordenboek.’

Straight, een ongecompliceerd vent, die wist – en zei wat hij wilde. Eigenlijk net zoals zijn eigen profiel uitdrukte. Logisch dat hij hoog op mijn te daten mannen lijstje stond.

Neuken was voor hem als ademen en bovendien lekker om te doen. Waarom zou je daar omheen draaien? Was dat ook niet wat ik zelf wilde?

De geilheid nam me meteen in mijn greep. Of hij moest in het echt heel erg tegenvallen, maar ik had mijn besluit al min of meer genomen. Hij mocht me neuken en net zo ongecompliceerd als hij met me communiceerde, als het er ten minste van kwam.

Die vrijdagmiddag stapte ik in mijn auto. Het was ongeveer ander halfuur rijden naar zijn stoeterij. Ik had me snel anders gekleed. Ik ging naar een plek waar een luchtig mantelpakje niet bij paste.

Ik droeg een spijkerrok, dito blouse, sneakers en een bodywarmer over mijn blouse. Mijn sexy lingerie hield ik wel gewoon aan als standaard. In mijn rolkoffertje in de achterbak van mijn auto had ik andere kleren voor als ik zou besluiten het weekend met hem door te brengen.

Ik had altijd een praktische aard gehad, en dat verdwijnt niet als je besluit te gaan daten.

De paardenfokker leek me geen type voor een snelle wip en eerlijk gezegd had ik daar ook geen zin in. Als je gaat ...

... neuken, doe het dan ook goed en neem de tijd. Als het zou klikken zouden we de nacht samen doorbrengen in het hotel dat we uitgekozen hadden. Het werd dus zijn woonboerderij bij zijn stallen. De assistent was ziek, een merrie hengstig, de hengst flink onrustig. Het besluit was logisch.

Ik reed het erf op. In spijkerbroek, met stoere leren laarzen, een blauwe sweater met daarover een leren bodywarmer kwam de paardenfokker me met een sigaartje in zijn mond tegemoet lopen met twee herdershonden, die imponerend blaffend op me afrenden.

Ik schrok niet. Ik heb zelf twee honden gehad. Ik boog naar ze toe en aaide ze.

Hij keek me goedkeurend aan.

‘Robur, Wolf! Zit! Goed volk!’ De honden reageerden meteen.

‘Ik ben niet bang voor honden’ zei ik.

‘Ze kunnen opdringerig zijn, niet iedereen houdt daarvan.’

‘Leuk dat je komt. Ik ben alleen, ik kan je hulp goed gebruiken. Je bent niet bang uitgevallen toch?’

‘Ik zei, dat het me juist nieuwsgierig had gemaakt.’

Niets onwennigs, volkomen zichzelf schudde hij me stevig de hand en kuste me op beide wangen.

Hij rook lekker.

‘Zullen we eerst een bakkie doen?’ Je zult er wel aan toe zijn. Had je nog file?’

Ik had inderdaad in de file gestaan.

De paardenfokker had mooie grijze ogen met een afdakje dat zijn oogleden vormden. Door het leven getekend. Ze keken me onderzoekend en verlangend aan. Zijn blik gleed telkens in een flits langs mijn tieten.

Hij was duidelijk een tietenman en nam ze toen we uiteindelijk de ...