Een Onverwachts Brutaal... - 3 - Sex Verhalen

Een Onverwachts Brutaal... - 3

... steeds van mijn verlangen. Het kaartje verdween dan ook steeds weer in mijn jaszak. Het beste was om het gewoon te laten verwateren en weer door te gaan met mijn leven zoals voorheen. Inmiddels waren er drie weken verstreken. Langzaamaan begon het verlangen naar Marc te vervagen en zo ook nam de drang af om met hem in contact te treden. Maar ondanks dat droeg ik zijn businesskaartje met e-mailadres en telefoonnummer nog altijd dicht bij me.

Het was zaterdagmiddag. Ik was vrij van mijn werk. Terwijl ik wat kleding stond te strijken in de woonkamer, hoorde ik plotseling de deurbel gaan. Ik dacht: wie zou dat nou kunnen zijn? Ik had namelijk met niemand afgesproken die dag. Toen ik de voordeur opendeed zag ik daar een voor mij onbekende man staan. Hij droeg een stapel pakjes in zijn handen en glimlachte vriendelijk naar me. Alle pakjes waren elegant verpakt in cadeaupapier en voorzien van satijnen linten en een strik. De man zelf had een aantrekkelijk uiterlijk en was keurig gekleed in pak met stropdas. Ik schatte hem zo tussen de twintig en dertig jaar. ‘Goedemiddag,’ zei hij vriendelijk, ‘Ik kom hier namens Marc de Jong.’ Ik keek hem geschrokken in de ogen en dacht: Shit!, Marc heeft toch kunnen achterhalen waar ik woon. Precies dit, was wat ik niet wilde. Ik wilde geen contact met hem. En nu stond deze wildvreemde man namens hem voor mijn deur. Helemaal lamgeslagen van de schrik keek ik de man aan. Na een second of twintig zei ik aarzelend: ‘Uh o uh, wat komt u hier doen?’ ...

... Vanbinnen stond ik in dubio of ik het echt wel wilde horen wat deze man mij te vertellen had. Charmant glimlachend zei hij: ‘Meneer de Jong heeft mij gevraagd om deze cadeaus bij u af te leveren.’

Ik kon mijn oren en ook mijn ogen niet geloven. Marc was gewoon ongevraagd mijn privéleven binnengewalst. Hij had alsnog mijn adres achterhaald. Ik was hier echt niet blij mee. Nu wist hij waar ik woonde en kon hij elk moment wanneer hij dit wenste met mij in contact treden. Dat gaf mij een unheimlich gevoel. Met een blik vol ongeloof riep ik ontzet tegen de man: ‘OMG! Wat is dit allemaal?! Hoe weet Marc waar ik woon?’ De man antwoordde kalm: ‘Mijn naam is Stefan. Ik ben een werknemer van meneer de Jong, Als zijn persoonlijke chauffeur heeft hij mij geïnstrueerd om deze pakjes vandaag bij u langs te brengen. Verder weet ik van niets en doe ik gewoon wat mij is opgedragen.’ Stefan glimlachte opnieuw naar me. Dit was weer typisch een voorbeeld van hoe Marc te werk ging. Wanneer meneer iets wilde dan zou hij het krijgen ook. Marc liet zich niet zomaar afwimpelen. Dit keer was ik het, die zijn pad was gekruist en had hij het op mij voorzien. Eenmaal veroverd, dan zou ik waarschijnlijk net als de zovelen dames die mij waren voorgegaan eindigen op één van de planken van zijn trofeeënkast. Maar mij zal hij niet krijgen, dacht ik vastbesloten. Ik ben geen trofee!

‘Zou ik de pakjes even binnen mogen neerzetten? Ik heb namelijk een brief van meneer de Jong bij me. Deze is aan u gericht ...